იმ წინა
ცხოვრების ვალი მაქვს, მგონია,
ცრის წვიმა,
ჩამწივლა ქარმაც ყურს ქალივით,
ალბათ აქ სასჯელად ვიმკი ამ ფორიაქს,
ან მადლი დამაკლდა,
ან მადლზე მარილი...

თოვს გარეთ,
ომს ვაგებ
თავთან და ხსოვნასთან,
მომგვარეს ორგვარი განცდები ფიქრებმა,
რაც სულ არ მეგონა,
ხომ გატყდა,
ხომ გაცვდა,
მეტი ამ ყოფაში კიდევ რა იქნება?..

ეს დღე ჰგავს
გაცრეცილ ფერების საუფლოს,
მერევა თოვლი და
წვიმა და განწყობა...
ჩემს თავთან ისეთი ჩურჩულით ვსაუბრობ,
თითქოს დრო მისმენდეს
ნაწყენი აწმყოდან...


ქარ-წვიმებს
ვაძინებ
ჩემს წარმოსახვაში,
აწი მე
არ ვებრძვი თავსაც და ხსოვნასაც.
არ შველის არც ყვავი, არც მისი "ნახარში",
ბედს თუ "უწერიხარ",
ის თვითონ მოგნახავს...
  11.01.11