--    ამადეუს წამო რა.
--  ვა, სალვადორ, საით გაგვიწევია?
--  რავი, სახლში მეჩხუბებიან და...
--  ოჰ, რა დამთხვევაა! მეც.
--  ხოდა გავიქეციიიიით!
კიბეებზე ბედნიერი სახეებით ჩარბოდნენ. ერთი სართული, ორი სართული, სამი... და ასე უსასრულოდ. მერე რომელიღაცაზე შეყოვდნენ და:
-- აუ რით ვერ დაემხო ეს კომუნიზმი? რას გვეჩხუბებიან ვა.
-- მე რა ვიცი.
-- აუ ნიკა ყოფილიყო რას იტყოდა ხო აზრზე ხარ? ისე სადაა?
-- მე რა ვიცი.
-- აბა რა იცი? ვაა, ამადეუს სუფთა მადონა ხარ რა.
-- შენ კიდევ ნერჟავეიკას ჭურჭელი.
-- ოჰ, ჩვენი ციციკორე მეზობელი ნახე რა, ეხლა იკითხავს საით გაგიწევიათ საგულაოთო?ვერ ვიტან მაგ კითხვას!-- ხელის თითები დამანჭა და მასთან ერთად სახეც.
-- ოოო, მაგან თუ არ გაიგო, ხო ამაღამ არ დაეძიენბა რა.

ეს საუბარი მას შემდეგ იყო, რაც დრომ რკინის ვაგონებს წლები აჰკიდა და გააყოლა. მერე ყველაფერი ჩვეულებრივად მიდიოდა და თითქოს არც არაფერი არ უნდა მომხდარიყო, მაგრამ ერთხელაც რკინის ვაგონები ისევ გამოჩნდა და თანაც გაცილებით ბევრი. 

-- ნახე ნაპერწკლებს ყრის...
-- ხო ლიანდეგებზე საშინელი სისწრაფით ჩაიქროლა და...

//მყიდის, მყიდიიიის, მე ძმაც მყიდიიის, მაგრამ მჯერა ფას რომ დამადებს ძვიიირს// ამას ხშირად ღიღინებდნენ.მერე ისევ ისე ჩარბოდნენ კიბეებზე  და უცნაური კადრების დაივიწყებას უშედეგოდ  ცდილობდნენ. ვაგონების წუილი კი ისევ ესმოდათ, რომელსაც ცეცხლის ალი თან მოჰყვებოდა და:

// ნელა ნელა ნელა ნელააააა... აქ ვარ , აქ ვარ!//

-- სალვადორ...
-- რა, ამადეუს?…
-- არა არაფერი. ბუსკუ სადაა?
-- ბუსკუ? წამო გავუაროთ, თუ ჩავუაროთ, თუ როგორცაა რა.
-- სალვადოორ
-- ჰოუ
-- ჩავირბინეეეეეეეეთ!!!

და ისევ ღიღინებდნენ: //დედოფალოოოო, გამიღიმე, გამიცინეეე ლა ლა ლა //

ასე ფარავდნენ ვაგონების ჭყრიალს და ხანდახან თვალებს მაგრად ხუჭავდნენ, რომ არ დაენახათ, თუ როგორ იტაცებდა რკინა დროს.