საბრალონი ერთერთი ყველაზე დიდტანიანი წიგნია მათ შორის რაც წამიკითხავს.. წარმომიდგენია ჰიუგოს მისი ახსნაგანმარტებანი რომ გამოეცა, მკითხველთან საპაექროდ)))

მწერალი იმის მწერალია რომ მკითხველს ზუსტად იმდენად შეუწყოს ხელი აზრის ჩაწვდომაში,  რაც ლიტერატურას განასხვავებს ჩვეულებრივი თხრობისგან და ასევე გაუგებარისგანაც..

როგორც იქნა აღმოვაჩინე მთელი "ინსტაგრამ სტატუსების  სიბრძნეთა წყარო"  :D იმ განყოფილებიდან: "დღეს ჩექმა არ ჩაიცვა, არ მოწვიმს, ქოლგა ჯობია გეჭიროს, მზე არ დაგაჭერს და თუ მოწვიმს ბარემ ქოლგაც გექნება"
სულ ვფიქრობდი ვინ წერს ამეებსმეთქი და აჰა... :D
:D:D:D  მეც გამომდის თურმე.

აქ + 1
ისიც ავტორის გამბედაობას )))

ადამიანობის განსაზღვრაში უმნიშვნელოა ადამიანის სურვილის შესაძლებლობა და უმნიშვნელოვანესი–შესაძლებლობის სურვილი; არასასურველი არცაა სურვილი; მიუხედავად შესაძლებლობისა, სურვილი შესაძლებლობაცაა და ის არის მთავარი.

++2
გონიერი ბიჭი ხარ...

საოცრად ლამაზია და ულამაზესად საოცარი....... აქ აზრის სილამაზეცაა და სილამაზის აზრიც.......;) ძალიან მომეწონეთ.......

:)+

მეგობრებო, არ აყვეთ, თხოვნა (კვლავ)...

ასწევრიან გამოკითხვას არავინ ჩაგიტარებს და შენ თუ იცი, რას ვცდილობდი, დაწერე, ნუ მალავ, ძალიან გთხოვ... :)
მერამდენედ ამბობ მთავარი მე არ ვარო? ვინაა ისიც თქვი რა... თუ მკითხველია მთავარი, მეც მკითხველი ვარ და ჩემი აზრი გამოვთქვი. გასაგებად დაწერე, გთხოვ :)
მწერალთა უმრავლესობას მიაჩნია... მაგრამ მე მიმაჩნია - ესე იგი მწერლად მიგაჩნია თავი?
იქ უადგილოდ წერილის ავტორად მიხსენიებდი და აქ მაინც დაგეწერა ავტორებს მიაჩნიათ და მეც მათ შორისო... :)
არ შეიძლება ამოდენა კადნიერება.
ხომ ხედავ სურვილიც მქონდა და შესაძლებლობაც, რომ შეცდომებზე მიმეთითებინა, მაგრამ რა გამოვიდა?
შენი ფილოსოფიით კი - მხოლოდ სურვილიც კმაროდა ამისთვის :)
”აზრი” სხვადასხვა სიტუაციისას დროის გამოცდას რომ გაუძლებს, მერე გამოაქვთ ცალკე ნააზრევად :)
არც ვიმარხე, არც ვილოცე, თავი დავიმდაბლე და ვცხონდიო - ბრძანა გაბრიელ ურგებაძემ.
აი, ასეთ ღრმა ნააზრევს ჩაუკვირდი ხშირად და საკუთარი აზრების ღირებულებას უკეთ გაზომავ :)
(ლოცვის და მარხვის მიტოვებას არ გულისხმობს ეს სიტყვები) :)
აღარც სურვილი მაქვს და აღარც შესაძლებლობა, რომ კიდევ დაგიწერო რამე :)
აბა, ჰე! :)

მიქაელ, შეეშვი... თხოვნა...
ასი გამოკითხულიდან ასივე ისედაც მიხვდება, თუ ვინ რას ცდილობდა ამ გვერდზე.

ნაწარმოების ირგვლივ რაც სათქმელი იყო, ვისაუბრე. სხვა,  დაწვრილმანებას არ ვაპირებ, ჩემთვის მთავარი მე არ ვარ და ამიტომ.

აქვე:  როცა ჩემი ნაწარმოებების ირგვლივ (პოეზიაში ან პროზაში) ვსაუბრობ, მე არ ვამტკიცებ მათ ჭეშმარიტებას, არამედ განვმარტავ იმას, რაც მკითხველისთვის გაუგებარია; თორემ, სავსებით შესაძლებელია მკითხველი არ ეთანხმებოდეს ჩემს რომელიმე  აზრს და სრულიად საპირისპირო აზრიც გააჩნდეს. მართალია, მწერალთა უმრავლესობას მიაჩნია, რომ მკითხველი დამოუკიდებლად უნდა ჩასწვდეს ნაწარმოებს, მაგრამ მე მიმაჩნია, რომ მწერალი თუ განუმარტავს თვითონ, რაც მკითხველმა ვერ გაიგო, უკეთესია. ამით არ ვამტკიცებ იმას, რომ მე ვარ მართალი და მწერალთა უმრავლესობა - არა. მე ყველას აზრს პატივს ვცემ და ვამბობ, რომ მე ვფიქრობ ასე.

=)) განძი აუწონელს ვეთანხმები... გასული საუკუნის 80-იან, 90-იან წლებში მორჩა კუთხური დაპირისპირება.
შეეშვით ღრმად ფილოსოფიური სენტენციებით საუბარს, განა თემას წერთ ქართულში თემაზე "აპოლონ მუზაგეთის ლირიული წიაღსვლანი", მოდუნდით და გაიღიმეთ ამხანაგებო, სოცრეალიზმი გაიხსენეთ :D

”ეს თვითონ რომ არ ცდილობდეს მეტისმეტი მონდომებით იმის დაჟინებულ მტკიცებას - გინდა თუ არა ნამეტანი ჭკვიანი ვარო - იქნებ არც ჩაითვალოს უჭკუოდ”. (ოტია იოსელიანი).

უკვე უღრმესად მუხრან! (ღრმად - აღარ კმარა შენს შესაფასებლად) :)
შენი პირველი ლექსი 2010 წლის 11 მაისსაა გამოქვეყნებული და რამდენადაც ჩემთვის ცნობილია, მაშინ არანაირი დაპირისპირება არ არსებობდა ლიტერატურულ ელიტაში. მოლიტერატორო და განდიდების მანიით შეპყრობილთა შორის აზრთა სხვადასხვაობა კუთხურობის მიხედვით თუ იყო, ეს მათი ღირსებებიდან (თუ უღირსობიდან) გამომდინარე იქნებოდა. ფრიდონ ხალვაშმა და ზურაბ გორგილაძემ ეს თემა უკვე ამოწურეს. და მაშინაც ლიტერატურული კუთხით არ იყო დაპირისპირება. წმინდა პოლიტიკური სარჩული ედო ამ თემას. (რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს - არა საქართველოს შიგნიდან, არამედ - პირდაპირ მოსკოვიდან იყო შემოგდებული).

”აჭარას ნუ მომტეხ, თორემ ჩვენი საქართველო არ გაპატიებს იცოდე... გიყვარს თუ არა შენ აჭარა და აჭარლები, ამით თვითონ აჭარა არ შეიცვლება. მე კი ვიმედოვნებ, რომ შენ შეიცვალო და შეგიყვარდეს...”  ეს შენ მომწერე და ასლან აბაშიძის გარდა (და მისი წასვლის შემდეგ) არავის დასცდენია ასეთი ღრმა აზრი. აქ რა ვერ გაიგე?
შენს გვარზე ყურადღება საერთოდ არ მიმიქცევია, რადგან არ აქვს დიდი მნიშვნელობა ჩემთვის. სახელ-გვარი და ნიკი არაფერს ცვლის. ამაზეც გითხარი ადრე. ”განძი აუწონელს ამოფარებული მწერო” როცა მეუბნებოდი. განძი მერქმევა თუ ბანძი რა შეიცვლება?

სინტაქსს და მორფოლოგიას თავისი რთული წესები აქვს და მათგან გამომდინარე აგიხსენი და გაგირჩიე, რომ გაუმართავია-მეთქი. წინააღმდეგობრივ წინადადებაში შენ როგორ განმარტავ ჯილდოს და სიცოცხლეს - ეს გრამატიკას საერთოდ არ აინტერესებს :)
”ნამდვილმა ადამიანმა ბოროტებას არა მარტო უნდა სძლიოს, არამედ სიკეთედ უნდა აქციოს იგი” - ეს ჭაბუა ამირეჯიბის სიტყვებია. მერამდენედ ახსენი უკვე მაგრამ, ჭეშმარიტებამდე მაინც ვერ მიხვედი. სიკეთის სახელით (ან სხვა უკეთილშობილესი მიზნით) ბრძოლა მაინც ბოროტთან ბრძოლაა. მტერს სამშობლოს დასაცავად ებრძვი, მაგრამ მაინც ბოროტს ებრძვი :)
ბავშვური ჩაკირკიტება გამომდის, მაგრამ... მე სოკრატე  მ ე რ ვ ე  აზრის შეფასებისას გიხსენე, შენ კი სანამ მერვესთან მიაღწევდი მანამდე  მ ე შ ვ ი დ ე  აზრთან მოიშველიე არგუმენტად :)
და აღიარება რას ნიშნავს? სამართალდამცავ ორგანოებთან მაქვს საქმე როგორც დამნაშავეს თუ სასულიერო წრესთან - როგორც ცოდვილს? :)
ნაწერის შეფასება იყო ჩემი კომენტარი, მეტი არაფერი. იქნებ მართლა დიდი ადამიანი ვარ? :) :) :) :) :)
არ მითქვამს შენთვის: არ დაწერო, არ გამოაქვეყნო, არ უპასუხო. გითხარი? :)
ვინ როგორი პიროვნებაა ეს რა შუაშია? (ტექსტი იგივე რაც განძი-ბანძი-ზე დავწერე :) ) კონკრეტულად მოვიხსენიე - აქაური მკითხველი-მეთქი. გალაკტიონის ლექსებს ვაქვეყნებ სხვა ნიკით და მკითხველი იწუნებს :)
როგორი ტონიც გაგიხარდება ისეთით წერე - მაგასაც მე ნუ მაბრალებ რა... :)
ცდა ბედის მენახევრეაო - პირდაპირი მნიშვნელობისაა. ათასჯერ რომ დავწერო აქ კომენტარი ჩემს ბედთან არანაირ კავშირში არაა ეს. ანდაზას თავისი გამოყენების სწორი ფორმა უნდა შევურჩიოთ :)
გაღიზიანებულ-გაშმაგებული? ჩემი ღილაკები ღიმილაკებს ღიღინით წერენ სულ :)

უღრმესად მუხრან!
იმედია, გაუთავებელი პასუხებით აღარ დამტანჯავ (როგორც მაშინ, როცა რუსთველის ნათქვამი შეგისწორე) და ჩემი კომენტარი ბოლო იქნება აქ :)

p.s.
მიქაელ!
საუკუნოვანი ბოღმის წამომწევში თუ მე მგულისხმობ, სხვაგან მოხვდი.
თუ სხვას გულისხმობ - მე მოვხვდი სხვაგან :)

მე ძალიან მომეწონა, მგონი მუხრანზე უფრო აქ სხვა ცდილობს საუკუნოვანი ბოღმის წამოწევას და stop!!!!!!!!!!!!!!!!!!

10. როცა გრძნობები თავისუფლებით ღელავენ და ვეღარ იტევენ თავისთავში წუთიერი ცხოვრების მარადიულ შინაარსს, - ამას ჰქვია მუზა.


ეს მაგარი იყო... :))

განძი აუწონელს:

ჯ ე რ  ყურადღებას გავამახვილებ იმაზე, რაც პირადად მე არ მეხება მხოლოდ...
ამ საიტზე როცა პირველად გამოვაქვეყნე ლექსი, მაშინვე წამოიწია თემა ბათუმელობა–თბილისელობისა. არ ვიცოდი თავიდან, თუ რატომ. მერე გადავხედე საიტს და მივხვდი, რომ იყო დაპირისპირება. გამიკვირდა, არ მომეწონა. მაშინაც ვთქვი, მანამდეც ვამბობდი და კიდევაც ვიტყვი, რომ შემოქმედებას წარმომავლობით არ უნდა შევხედოთ, მით უფრო ისევ ლიტერატურულ სამყაროში. რა გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს იმას, ლექსს აჭარელი დაწერს თუ იმერელი, ბათუმელი თუ თბილისელი, თუ საქართველოს სხვა რომელიმე კუთხის შვილი. ყველა ერთმანეთზე უფრო სასიხარულო არ არის? ბათუმელი რომ თბილისზე დაწერს ლექსს ან თბილისელი  ბათუმზე (მაგალითად), ეს ხომ ორმაგად სასიხარულოა და სასიკეთო. ეს ნიშნავს, რომ იმ ბათუმელს, თბილისი რომ უყვარს, ადასტურებს იმას, რომ ბათუმის სიყვარულიც შეუძლია და მთელი საქართველოსიც. თუკი დაპირისპირებაა ადამიანებს შორის, მაგალითად ბათუმელებსა და თბილისელებს შორის, ლიტერატურული სამყარო ხომ იმ ძალის მატარებელია, რომ ეს დაპირისპირება შეანელოს, შეაჩეროს და გადაზარდოს ურთიერთგაგება-პატივისცემაში? დიახ, პოეზია ერის შვილების სულებს აკავშირებს სწორედ ერთმანეთთან, მით უფრო ქართული პოეზია, ქართული ხელოვნება საერთოდ...
ახლა, მიუხედავდ იმისა, რომ პირადად ბევრს არ ვიცნობ ამ საიტზე, ვხედავ, რომ ეს დაპირისპირება აღარ არის;რომ ძალას, რაზეც ზემოთ აღვნიშნე, ფრთა შეესხა საბედნიეროდ; რომ საქართველოს სხვადასხვა კუთხის პოეტები ერთმანეთს და საქართველოს უძღვნიან ლექსებს იმიტომ, რომ მათ უყვართ ერთმანეთი და საქართველო... აბა სხვა რაა პოეზია, მით უფრო ქართული... დაპირისპირება აღარ არის, მაგრამ ვინმესგან დაპირისპირების გაღვივების მცდელობის შემთხვევაში, ჩემი აზრით, საჭიროა ისევე ვიმოქმედოთ ურთიერთგაგების მსურველებმა, როგორადაც ჩაქრა ეს დაპირისპირება თავის დროზე, ან საერთოდ არ დავუშვათ თავიდანვე იგი.

შ ე მ დ ე გ,  კიდევ ერთხელ დავწვრილმანდები რამდენიმე აზრზე, კერძოდ პირველ ორზე...
1. სიცოცხლე ჯილდოა იმისთვის, ვინც ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა; სასჯელი კი იმისთვის, ვინც დაკარგა ეს ჯილდო...
როგორც აღვნიშნე, აქ საუბარია ჯილდოს დაკარგვაზე და არა სიცოცხლის. ჯილდოს არსს ჰქმნის ადამიანად დარჩენა და ბედნიერების დამსახურება. ანუ ჯილდო ჯილდოა, თუ ადამიანად დარჩი და ბედნიერება დაიმსახურე; ხოლო ჯილდო ჯილდო აღარ არის, თუ ადამიანად არ დარჩი და ბედნიერება არ დაიმსახურე, - ანუ დაკარგე ჯილდო;
2. ბოროტთან ბრძოლა საჭირო არ არის,იგი თავისით დამარცხდება. სიკეთისთვის ბრძოლა კი საჭიროა, რომ შენ არ დამარცხდე...
ამ აზრში დასასრული გულისხმობს არა მხოლოდ იმას, რომ ,,რომ შენ არ დამარცხდე", არამედ იმასაც, რომ შენ არ იყო ბოროტი. აკი თავიდან ნათქვამია, რომ ბოროტი დამარცხდებაო? შენ რომ არ იქნები ბოროტი, ბოროტად, ბოროტი გზებით (არ მიყვარს ეს სიტყვა, ხშირად უკეთურს ვიყენებ საუბარში მის ნაცვლად) თავისთავად არ იბრძოლებ, ხოლო სიკეთისთვის ბრძოლა ( მაგალითად, თავის დროზე და ახლა  საქართველოს მტრების წინააღმდეგ იძულებითი ბრძოლა)  და სიკეთის კეთება საჭიროა, და როცა კეთილი იქნები, ეს თავისთავად ასე იქნება.
    დ ა ...      სოკრატეს აზრი ზოგიერთ ლიტერატურაში  ჩაწერილია ისე, როგორც მე მეწერა; ზოგან ისე, როგორც შენ გიწერია (განძო), ხოლო ზოგან ასე : ,,მე ვიცი ის, რომ არაფერი არ ვიცი". საბოლოო მნიშვნელობა ამ აზრისა კი უცვლელი რჩება...
თავიდან თვითონ შენ დაუკავშირე ჩემი აზრი სოკრატესას - ,,ერთია, როცა სოკრატეს მიბაძვის სურვილი გეწვევა და მეორე ის, რომ ამას ვერ შეძლებ'' -ო მითხარი,- მაშინ, როცა ამ აზრებში (სოკრატესა და ჩემს მერვეში)სულ სხვა შინაარსი იყო. მე რომ დაგიზუსტე, რომ ეს ასე არაა, ახლა  მეუბნებნები(ნაცვლად აღიარებისა), რომ ,,შენი ნააზრევის ლოგიკურობის სამტკიცებლად სოკრატეს ფრაზის მოშველიება (პარალელის გავლება) - ცოტა უხერხული ხომ არაა? "- ო... აქ შევჩერდები ამაზე... შენ უკეთ იცი რას წარმოადგენს შენი პასუხები ამ გვერდზე  და მე რაღატომ უნდა დავაზუსტო... ჩვენი პასუხებიდან კარგად ჩანს, ვინ მოიაზრებს თავს დიდ ადამიანად და ვინ არა. რატომღაც იგრძნობა შენი დამოკიდებულებიდან, რომ მე არც ნაწარმოები უნდა გამოვაქვეყნო, არც პასუხი უნდა გავცე ვინმეს და არც ,,მშვიდი ვიყო", ამასთანავე წარუმატებლად ცდილობ იმის მტკიცებას, რომ ჩემი არცერთი აზრი არაფერს არ წარმოადგენს.  არ მესმის, რის მიღწევას ცდილობ და რატომ ვერ ხვდები, რომ ასე ვერაფერს მიაღწევ... ყველაზე გასაკვირი  კი ის არის, რომ თავი მართალი გგონია მაინც. ამასთანავე ჩემი გვერდით ისარგებლე და სხვაზეც განაცხადე, რომ ,,აქაური მკითხველი გალაკტიონის ლექსებს ვერ არჩევს რიგითების ”შედევრებისგან”. (ამაში მალე დაგარწმუნებთ)." -ო... მე მოგიწოდებ, დაუკვირდი კიდევ ერთხელ შენს ნათქვამს, იქნებ ცდები, იქნებ ისე არ არის, რასაც შენ ფიქრობ; შეიძლება ზოგი საუკეთესო მკითხველი ან მწერალი არ იყოს, მაგრამ არ შეიძლება ამის განზოგადება ყველაზე, მით უფრო, რომ ის ზოგი შეიძლება იყოს საუკეთესო პიროვნება, რაც უმთავრესია, ვიდრე წერა და კითხვა...
გიმეორებ, არ ვაპირებ მე სხვა ტონით საუბარს და არც შემიძლია ეს, და თუ შენ ან ვინმე ამით ბოროტად ისარგებლებს, ის საკუთარ თავს მოექცევა უსამართლოდ და თავისით დამარცხდება. აქ ასლან აბაშიძეც მოიხსენიე... გაუგებარია რა მიზნით... მითუმეტეს მასთან მხოლოდ გვარი მაკავშირებს ან რა მნიშვნელობა აქვს რაიმე მაკავშირებს თუ არა... და ა.შ...
    ზევით გითხარი და დღითიდღე დარწმუნდები ამაში, რომ შენი ყოველი ცდა - მე ვიყო ის, ვინც არ ვარ (მაგალითად მოგმართო მომართვის შენებური, რაღაც გაღიზიანებულ-გაშმაგებული ფორმით), - ბედის მეათასედიც არ აღმოჩნდება...

დღემდე უთვალავ მილიონჯერ აუშენებია სიყვარულს ,,მტრობის დანგრეული" , მით უფრო საქართველოში, და ასე იქნება მომავალშიც, მიუხედავად ყველაფრისა.

საქართველო მგოსანია.

მუხა, ,,სურვილი შესაძლებლობაცაა და ის არი მთავარი"–ო, ანუ რომ გსურდეს ვთქვათ, მათხოვარზე ფულის მიცემა, მიუხედავად იმისა, გაქვს თუ არა შენ ამის შესაძლებლობა, – ეს სურვილი ნიშნავს, რომ ფული მიეცი. ღმერთმა ხომ იცის ჩვენი სურვილები... გაიხარე.

ანდრია, იცოცხლე, არც ,,საუკუნის ბოღმის" წამოწევა დამიპირებია მე არასდროს და არც ირიბად მისროლია ისეთი სიტყვა, რომლის დაბრუნებისაც ან შემრცხვენოდა, ან შემშინებოდა და არც მომავალში ვაპირებ აღნიშნულს, რაც ჩემი ნაწერებიდანაც ჩანს და თუ პირადადაც მიცნობ ( რომელი ხარ, მომწერე ან პირადში, ან აქ, როგორც საჭიროდ ჩათვლი), მითუმეტეს გეცოდინება, რომ ჩემს ბუნებაში არ ზის დაპირისპირება, რომ ყოველთვის, პირად  ურთიერთობებშიც, მივისწრაფვი ურთიერთგაგებისკენ, რომ მიმაჩნია – ,,უდიდესი ლმობიერება უდიდესი სიმტკიცეა".
უცხოა ჩემთვის ,,წაწევ–წამოწევა" ან ,,საუკუნის ბოღმაში" რა იგულისხმება. ყოველთვის იმას ვამბობდი, რომ  მისაბაძი უნდა იყოს ცალკე ადამიანების ნამოქმედარი, რომ მთელი ერი გაძლიერდეს და გაიზარდოს სიმაღლეში მეთქი. ახლაც იგივეს ვიტყოდი. ამდენად, ,,თორემ'' არ მესმის. წაიკითხავდი ალბათ ამ გვერდზე წერილებს და მაშინვე მიხვდებოდი, ვის უნდა ესმოდეს.
შენი მიმართვის ფორმა და რჩევის მიცემის სახე კი ძალიან მომეწონა და გამიხარდა ალალად, ასეთ ხალხს ვბაძავ მე, შენ კი წარმატებებს გისურვებ შემოქმედებით თუ ყოფით ცხოვრებაში.

მუხრან! მე თვითონაც აჭარელი ვარ, თან ზემოაჭარელი და არ გინდა საუკუნის ბოღმის წამოწევა იქ, სადაც საჭიროება არაა მაგისი... ასჯერ გაზომე და ერთხელ გაჭერი, თორემ შენი ირიბად ნასროლი უკანვე მოგიბრუნდება, თან მწარედ, ეს ისე, უფროსი ძმის რჩევად მიიღე, რადგან გიცნობ კიდეც და ვიცი რომ ურიგო პიროვნება არა ხარ.
ამ ნაწარმოებისატვის კი +2, არა იმიტომ რომ გიცნობ, უბრალოდ, გულწრფელი ნაწერისათვის.

ღრმად მუხრან!
23-ე წერილის ავტორი კი არა, კომენტარის დამწერი ვარ :)
წერილიც და ავტორიც სხვა მნიშვნელობის მქონეა :)
შენეული და არაშენეული მომართვებით ზედმეტად მოხიბლული ვარ.

”რაც შენ შეურაცხყოფა არ გგონია, მაგრამ შეურაცხყოფაა; შეიძლება სხვა ბევრ რამეზეც თვალი დავხუჭო, მაგრამ აჭარას ნუ მომტეხ, თორემ ჩვენი საქართველო არ გაპატიებს იცოდე... გიყვარს თუ არა შენ აჭარა და აჭარლები, ამით თვითონ აჭარა არ შეიცვლება. მე კი ვიმედოვნებ, რომ შენ შეიცვალო და შეგიყვარდეს...”

ეს მთლიანად შენეულია :)
აჭარას ნუ მომტეხ :)
ასეთი ღრმა აზრი ასლან აბაშიძის ”წამოსკოვების” შემდეგ ვინმესგან აღარ გამიგონია :)
არადა, მე გკითხე ბათუმელი ხარ?-მეთქი...
აჭარა საერთოდ არ მიხსენებია :)
რუსთველის სტროფი შეგისწორე და მწარედაც ვინანე მერე :)

”ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა” - ადამიანად ვერ დარჩა და ბედნიერებაც ვერ დაიმსახურა ხომ? ასლან აბაშიძე უბედნიერესია და ზეადამიანია, ხოლო ტაძართან მდგომი შავტუხა ბოშა უუბედურესია და ადამიანობის არაფერი შერჩა ხომ? სიცოცხლე ჯილდოა ასლან აბაშიძისთვის რადგან (ადამიანად დარჩა :) და) ბედნიერება დაიმსახურა; სასჯელი კი შავტუხა ბოშისთვის - მან ბედნიერება ვერ დაიმსახურა, ხომ? ზმნები რომ გამოვყავი ხელი მექავებოდა თუ ენა? პირის ნაცვალსახელები შეუწყე: ჯილდოა სიცოცხლე (ის). დაკარგა ჯილდო. ანუ რა დაკარგა? :)

ბოროტი ვდევნო სიკეთის ცოდნით
და
ბოროტს უნდა ებრძოლო, რომ სიკეთე დაფასდეს
ეწინააღმდეგება ერთმანეთს?
და შენი აზრით, დამპყრობლებს რომ არ შებრძოლებოდა ქართველი (ან ნებისმიერი) ერი, ის ბოროტი თავისით დამარცხდებოდა ხომ? :)
გველი თუ კბენას მიპირებს არ გავექანო, რადგან ბოროტია და თავისით მოკვდება, ხომ? :)
ბოროტსა სძლია კეთილმან... :)

დანარჩენზე დაწვრილმანება მეზარება :)
უბრალოდ, შეცდომებზე მიგითითებ :)

მივდივართ იქ, სადაც ვართ - სახლში მივდივარ და თურმე სახლში ვარ უკვე ხომ? :)
ადამიანობის განსაზღვრაში უმნიშვნელოვანესია შესაძლებლობის სურვილი... სპინოზამ თქვა: ”სურვილში შეიცნობა ადამიანის რაობა”.  მიუხედავად შესაძლებლობისა, სურვილი შესაძლებლობაცაა - ეს ხომ... :)
პოეზიის სიკეთისთვისო - წერ... მე პროზა მეგონა შენი აზრები :)
კარგია, რომ ოტია იოსელიანის ნაწერი გელამაზა :) შენი განმარტების ტონალობიდან გამომდინარე, ალბათ დიდ ადამიანად საკუთარ თავს მოიაზრებ? :)
მე ვიცი, რომ არაფერი ვიცი - ასე თქვა სოკრატემ და არა შენ რომ წერ ისე. და შენი ნააზრევის ლოგიკურობის სამტკიცებლად სოკრატეს ფრაზის მოშველიება (პარალელის გავლება) - ცოტა უხერხული ხომ არაა? :)
გაცილებით უარესად ახსენი მერვე აზრი, ვიდრე თვით აზრია :)
ნოდარი? კი, ილია, აკაკი, ვაჟა ან თუნდაც ჭაბუა სახელებით მოიხსენიებიან, მაგრამ ნოდარი ძალიან ბევრია და გვარიც მიაწერე სხვა დროს :) ზღვა და დედამიწაც არ შეადარო ერთმანეთს, რადგან ზღვა დედამიწის შემადგენელი ნაწილია.
გრძნობა თავისუფალია მუდამ, რადგან გრძნობაა. წინააღმდეგ შემთხვევაში კომპლექსი იქნება. და მუზა შთაგონების წყაროა და არა გრძნობათა ღელვა.
ჭეშმარიტება მთლიანობაშია? აქ რომელიმეში თუ არის ჭეშმარიტება ის გადაამოწმე ჯერ :)
ლიტერატურის შიგნით და გარეთ ვერ მივხვდი, რას გულისხმობდა. ერთმანეთს არ ვიცნობთ.
მკითხველი სწორ დასკვნას გააკეთებსო - უკიდურესად ცდები. აქაური მკითხველი გალაკტიონის ლექსებს ვერ არჩევს რიგითების ”შედევრებისგან”. (ამაში მალე დაგარწმუნებთ).
კიდევ გაგიკეთებ ერთ დასკვნას: :) :) :)
ვინაიდან ჯერ არ ყოფილა ისეთი შემთხვევა ისტორიაში, რომ რომელიმე პიროვნებას თავისი აზრები თავად გამოექვეყნებინოს (ამას შთამომავლობა აკეთებს შემდეგ სხვადასხვა ნაწარმოებებში გაფანტული ფრაზების თავმოყრით) და ემტკიცებინოს მათი ჭეშმარიტება...
აქ გავჩერდები :)
იფიქრე, ღრმად მუხრან, იფიქრე :)

მომეწონა +2
ადამიანობის განსაზღვრაში უმნიშვნელოა ადამიანის სურვილის შესაძლებლობა და უმნიშვნელოვანესი–შესაძლებლობის სურვილი; არასასურველი არცაა სურვილი; მიუხედავად შესაძლებლობისა, სურვილი შესაძლებლობაცაა და ის არის მთავარი.

10. როცა გრძნობები თავისუფლებით ღელავენ და ვეღარ იტევენ თავისთავში წუთიერი ცხოვრების მარადიულ შინაარსს, - ამას ჰქვია მუზა.

გენაცვალეე :) ეს როგორ არ ვიცოდი აქამდე? აი ასეთი ულამაზესიი სიტყვებისთვის ჩემი 2 ქულა არაფერია :) ++++++++++++++++++++

მომეწონა თქვენი გამონათქვამები,  ავტორი და მკითხელი თავისებურ იტერპრეტაციას იძლევა, და ასევე აღიქვამს ,
5.პირველ ნაწილში  თანახმა ვარ, თუმცა

სურვილი  შესაძლებლობაცაა და ის არის მთავარი

აქ , გამიჭირდება დაგეთანხმო,(  ან შეიძლება მე ვერ გავიგე)

სურვილი ?  -  გაქვს!
შესაძლებლობა?- არა!

შესაძლებლობა ? - გაქვს
სურვილი  ?  - არა! 

" ყველაფერს შეიძლება ვერ მიაღწიო, მაგრამ სურვილი უნდა გაგაჩნდეს "  - თქვა,  ბრძენმა ( ფრაზის ავტორი არ მახსოვს) და მე მომეწონა
 

:)

ესენი როგორ გამომრჩა?!

კარგია მურან, გაიხარეეეეეეეე!!!!!!!!!!!!

ბოროტთან ბრძოლა საჭირო არ არის,იგი თავისით დამარცხდება. სიკეთისთვის ბრძოლა კი საჭიროა, რომ შენ არ დამარცხდე.
ჭკვიანი, ჭკვიანი ჭკვიანი.

555 gaixare mogvarev :)

ყველას მადლობას გიხდით.

23–ე წერილის ავტორს:
პირველ რიგში მინდა გავიხსენო, როცა ერთ–ერთ თანასაიტელს ვუთხარი (,,მე მაინც გიცნობ" – ლექსის წერილებში) – ,,პირველად და უკანასკნელად მოგმართავთ ასე, არაჩემეულად" მეთქი და გავიმეორო: ნებისმიერის ნებისმიერი მცდელობა, – რომ მე ვინმეს ,,არაჩემეულად" მივმართო, – წარუმატებლად დასრულდება.
მეორე:
ადრე მიკვირდა ზოგიერთი მწერლისგან ზოგიერთი მკითხველისადმი გამოხატული ,,გასაკვირი" დამოკიდებულება. ახლა აღარ მიკვირს, მაგრამ ვრჩები იგივე აზრზე, რომ მწერალმა (ც) ცხოვრებას ულამაზესი კუთხით უნდა შეხედოს, რბილად დაუხვდეს მის სიმკაცრეს და ასე უმოკლესი გზით გაიმარჯვებს საკუთარ სამყაროში. ამით, ის მკითხველიც იქნებ დაფიქრდეს ცხოვრების ულამაზეს კუთხეზე და მანაც გაიმარჯვოს. ეს ზოგადად.

კონკრეტულად აზრების ირგვლივ პასუხს რაც შეეხება, მივყვები თანმიმდევრობით, როგორც წესი:
1. არ მესმის,  რა არაა ურთიერთგანმაპირობებელი ამ აზრში :
სიცოცხლე ჯილდოა იმისთვის, ვინც ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა; სასჯელი კი იმისთვის, ვინც დაკარგა ეს ჯილდო.
–შენი წერილიდან გამომდინარე(,,სიცოცხლე ჯილდოა" და თუ ეს სიცოცხლე დაკარგა ვინმემ (ადამიანმა ან არაადამიანმა), თავისთავად საჯელია, რადგან "ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა" ურთიერთგანმაპირობებელი არაა." – წერილის ამ ნაწილს ვგულისხმობ) უნდა ვივარაუდო, რომ აზრი ვერ გაიგე. კონკრეტულად ის, რომ ჯილდოს დაკარგვაზეა მასში ყურადღება გამახვილებული და არა სიცოცხლის დაკარგვაზე, ჯილდოზე, რომელიც ჯილდოა იმისთვის, ვინც ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა. შესაბამისად ,,აზრის წყობის დარღვევაზე" ყურადღების გამახვილებას აზრი არ აქვს.
2. მეორე აზრზე ყურადრება გავამახვილე მეშვიდე წერილში, სადაც ხაზი გავუსვი ,,ცდუნების მართვის" მნიშვნელობას ადამიანისგან. ამდენად, საერთო აზრი გვაქვს ამ შემთხვევაში ,,გვიხსენ ჩვენ ბოროტისგან". ბოროტისგან ხსნა კი რწმენით, სიკეთის თესვით, დაუღალავი შრომით,  საკუთარ ცდუნებასთან ბრძოლით, სიმშვიდით თუ სიმართლითაა მიღწევადი, რასაც შენი ლექსიდან ამონარიდიც მიდასტურებს და რასაც ეწინააღმდეგება იქვე შენივე სიტყვები : ,,ბოროტს უნდა ებრძოლო, რომ სიკეთე დაფასდეს.". აქვე დავსძენ, რომ ეს შენი აზრია, რომელიც მე შეიძლება გავიზიარო, შეიძლება არა, და ვიზიარებ თუ არა, იხილე მეორე აზრში.
3. ,,ეპიტაფიას უფრო ჰგავს, ვიდრე აზრსო''... რა მინდა გითხრა იცი? შეიძლება მკითხველი შეიყვანო კიდეც შეცდომაში, რაც ზოგადად დასანანია (რათქმაუნდა არა იმიტომ, რომ ნაწარმოები ჩემია), მაგრამ ის მკითხველი მალევე მიხვდება სიმართლეს, ის მცდელობა კი... ,,არასასურველი არცაა სურვილი"... შენ ამბობ,  აზრი რომ ეპიტაფიას ჰგავდეს, აზრს აღარ ემსგავსება?  მე რა ვთქვა ამ შემთხვევაში? ვიტყვი ძალიან მარტივად, რომ ცდები. ,,კაცობრიობის ნერგი მამაკაციცაა", – კი, ჩემი მესამე აზრი ამას არც გამორიცხავს, არამედ იქ საუბარია უშუალოდ  ქალზე...
4. ,,უსასრულობიდან კი არა -  მშობლებიდან მოვდივართ" – აი,  ამაში გეთანხმებით ნამდვილად. სწორი შენიშვნაა და მადლობა.  ხოლო,  ,,"მივდივართ იქ, სადაც ვართ" - ეს ქართული მართლმეტყველების ნიმუშია." – რამდენად ,,არის " ქართული მართლმეტყველების ნიმუში, ეს მკითხველმა გადაწყვიტოს, არ მჩვევია და არ გავამახვილებ ყურადღებას ჩემი ნაწარმოების სისუსტე–სიძლიერეზე ნამდვილად.
5. ,,აქ აზრი საერთოდ არაა. - "ადამიანობის განსაზღვრაში უმნიშვნელოვანესია შესაძლებლობის სურვილი"... ეს აზრია?"
– რომ დაგესაბუთებინა, თუ რატომ თვლი, რომ ეს აზრი არაა, შეიძლებოდა პოეზიის სიკეთისთვის ამ საკითხზე გამოხმაურებაც, მაგრამ... რა გითხრა აბა.  ძალიან მარტივად გაგიმეორებ: სიცოცხლე ჯილდოა იმისთვის, ვინც ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა; სასჯელი კი იმისთვის, ვინც დაკარგა ეს ჯილდო... და დავსძენ, რომ საერთოდ არ ვარ გაღიზიანებული ამ წუთში...კიდევ ერთხელ დაუკვირდი მაგ სიტყვებს და აღარ იტყვი, რომ მაქ,, აზრი საერთოდ არაა".
6. ლამაზია ოტია იოსელიანის სიტყვები. არ აღვნიშნავ იმას, წაკითხული მქონდა თუ არა მე ეს სიტყვები. მე აღვნიშნავ, რომ ოტიას ნაწარმოებიდან ამონარიდსა და ჩემს მეექვსე აზრს შორის ერთადერთი რამ არის, რაც სრულიად ერთი შინაარსისაა – ,,ბავშვობაში დიდკაცობისკენ მივილტვით" მეთქი, – ვამბობ მე და ,,პატარაობისას გინდა, რომ მოზრდილი იყო, მალე დაკაცდე, დამოუკიდებლობა მოიპოვო" – ო, ამბობს ოტია. ბავშვობაში რომ დიდკაცობა გვსურს, ეს ალბათ ტელევიზიიტაც ხშირად გსმენიათ სერიალებში, მულტფილმებში და სხვა. რაც სამწერლობო ობიექტიც ხშირად შეიძლება გახდეს. ნუ, გავიმეორებ იმასაც, რომ სამწერლობო თემები ერთიდაიგივეა, ის, რაზედაც  წერენ მწერლები სხვდასხვა სიტყვებითა , სხვადასხვა გრძნობებითა და ძალებით;
ოტიასა და ჩემს ნაწერს შორის აზრთა სხვადასხვაობა და დაპირისპირება ერთი რომელიმე თემის ირგვლივ არ არის, მაგრამ...;
–მაგრამ არის რამდენიმე ადგილი, სადაც ის სხვა მიმართულებით საუბრობს, მე–სხვა. მაგალითად, ის საუბრობს ზოგადად ადამიანზე, რომ ,,"ბავშვობას და ყრმობას ადამიანი კი არ შორდება, რაც დრო გადის, უახლოვდება. ...", მე კი ვამბობ, რომ ყველა ადამიანი კი ვერ უახლოვდება ბავშვობას, არამედ – დიდი ადამიანი, – დიდ ადამიანზე ვამახვილებ ყურადრებას.
ამდენად, თუ გინდოდა იმის თქმა, რომ ეს აზრი ოტიას აზრზე მიმბაძველობა იყო, ძალიან რბილად გეტყვი, რომ ცდები და შეგახსენებ, რომ ჩემთვის მთავარი მე არ ვარ და ნაწილობრივ ამიტომაცაა, რომ მსგავს წერილებს(აც)მსგავსი ტონით ვპასუხობ.
7. სამწუხაროდ ვიცი, რა არის მწუხარება;  საბედნიეროდ ვიცი,რატომ ვიცი იგი, – საბედნიეროდ.
– შენ ამ აზრზე ამბობ, რომ : ,,ეს საკმაოდ სუსტად გამოხატული მხოლოდ  პ ი რ ა დ ი  განცდაა და არა დიდი  ა ზ რ ი." – ო? მე გეტყვი იმას, რაც მე უნდა გითხრა: ,, მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ არაფერი არ ვიცი" (სოკრატე)– შენ ალბათ ამ აზრსაც მხოლოდ პირად განცდაში ჩათვლი და არა აზრში, რახან პირადი განცდაა? ალბათ იგივე პრინციპით, რა პრინციპითაც მესამე აზრი ეპიტაფიას ჰგავდა და აზრი არ იყო? მომიტევეთ, მაგრამ ვერ უნდა დაგეტანხმოთ, ხოლო  რამდენად ,,სუსტად გამოხატული" და რამდენად ,,დიდია " ჩემი აზრი, მე ამაზე არ ვისაუბრებ მეთქი, აღვნიშნე უკვე, ეს მკითხველმა გადაწყვიტოს.
8. მინდა გითხრა, რომ რამდენიმე წუთი ვფიქრობდი შენიშვნებზე – იყო თუ არა ისინი მისაღები. რაც მისაღები იყო, იმაზე გითხარი ზემოთ,–ერთადერთი შენიშვნა იყო ასეთი...
პირველ ან მერვე აზრში რომ გაუმართაობა ყოფილიყო, მერწმუნე, მადლობს გადაგიხდიდი და შევასწორებდი, ეს ჩემთვის იქნებოდა სასარგებლო უპირველესად, მაგრამ ვერ ვხედავ გაუმართაობას და ,,რა გითხრა, რით გაგახარო"?...
ჩემთვის მხოლოდ ის არ უსწავლებიათ,რაც მასწავლეს; - ისიც მასწავლეს,რაც ვისწავლე.
–ამ აზრზე შენ ამბობ, რომ,, ერთია, როცა სოკრატეს მიბაძვის სურვილი გეწვევა და მეორე ის, რომ ამას ვერ შეძლებ." – ო(,,მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ არაფერი არ ვიცი" – ალბათ ამ აზრის ,,მიბაძვას გულისხმობ). მე ძალიან მარტივად გეტყვი, რომ ჩემი და სოკრატეს აზრები სულ სხვა შინაარსისაა, სულ სხვა მნიშვნელობის, სრულიად განსხვავდებიან ერთმანეთისაგან, ის სხვა რაღაცას წერს, მე – სხვას.მე ჩემ აზრზე ვიტყვი პოეზიის სიკეთისთვის მოკლედ, თუ რას ნიშნავს: მე ვამბობ, რომ მაგალითად, ჩემმა მათემატიკის მასწავლებელმა რომ მსწავლა, რომ ორჯერ ორი ოთხია, მე ამ ,,ორჯერ ორი ოთხით" რაც ვისწავლე და რაც გვაკეთე(მაგალითად ამოვხსენი განტოლება, სადაც დამჭირდა იმის ცოდნა, რომ ,,ორჯერ ორი ოთხია), ისიც იმ მასწავლებელმა მასწავლა მეთქი.
9. ნოდარი ადამინზე წერს, მე–ცხოვრებაზე, რაც ცა და დედამიწასავით თუ არა, ზრვასა და დედამიწასავით მაინც განსხვვდება ერთმანეთისგან.
10.  – შენი აზრით? სენ გაქვს უფლება შენი აზრი გქონდეს.

,,მუხრან, 10 "აზრის" დაფრქვევის შემდეგ ჭეშმარიტება დაგვიწყებია" – ალბათ ჩათვალე, რომ რდგან აზრები დასატაურებულია ,,ათი აზრი და ერთი წეშმარიტება" – თი, უნდა დამეწერა 10 აზრს + 1 ჭეშმარიტება და ამიტომ მოგეჩვენა რომ ჭეშმარიტება დამვიწყებია, მაგრამ ზალიან მკაფიოდ გეტყვი, რომ ერთი ჭეშმარიტება მთლიანობაშია, რომ მე კიდევ ვაპირებ მსგავსი აზრები დავდო 20, 30 და ა.შ. და სათაურად მაინც ერთი ჭეშმარიტება დავწერო.

,,მე შენი 10 აზრით "მოხიბლულმა" აღმოვაჩინე ერთი ჭეშმარიტება, რომელსაც შენს ნააზრევს თუ მიაწერ, ერთგვარი დასკვნა იქნება:

მ ი ნ დ ა
მ ე რ ქ ვ ა ს
ჭ კ ვ ი ა ნ ი."
მინდა მშვიდად გითხრა, შენ გაქვს უფლება შენი დასკვნა გააკეთო (ლიტერატურის შიგნით).
მე ლიტერატურის გარეთ დასკვნებისგან თავს შევიკავებ.
მე მე ვარ.

ღმერთმა დალოცოს სრულიად საქართველო და კაცობრიობა, ამინ.

ჭკვიანური და ფრთიანი აზრები!
გონიერი ადამიანი ჩანს ავტორი!
555

ათი აზრი და ერთი ჭეშმარიტება

1. თუ გამართულად წავიკითხავთ ამ წინადადებას, ადვილად შევნიშნავთ აზრობრივ წინააღმდეგობას: აქ 5 ზმნაა, მათგან 2 (დარჩა; დაიმსახურა) გრამატიკულად შედარებით სწორადაა გამოყენებული. დანარჩენი 3 კი ერთ ცნებას - სიცოცხლეს ითავსებს და აზრის წყობა დარღვეულია. ჯილდოა "ის" (სიცოცხლე), სასჯელია "ის" (სიცოცხლე), დაკარგა "ის" (სიცოცხლე). "სიცოცხლე ჯილდოა" და თუ ეს სიცოცხლე დაკარგა ვინმემ (ადამიანმა ან არაადამიანმა), თავისთავად საჯელია, რადგან "ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა" ურთიერთგანმაპირობებელი არაა.

2.მამაო ჩვენო, მომმადლე ცოდვილს, ბოროტი ვდევნო სიკეთის ცოდნით - ეს ჩემი ლექსიდანაა...
როგორც კი უფალი შეიგრძნო და გააცნობიერა ადამიანმა, მაშინვე შენიშნა, რომ კეთილის გვერდით არსებობს ამ კეთილზე უფრო სუსტი, მაგრამ ადამიანზე გაცილებით ძლიერი ბოროტი და აწ და მარადის ითხოვს: ...მიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან!
ბოროტს უნდა ებრძოლო, რომ სიკეთე დაფასდეს.

3. ეს ეპიტაფიას უფრო ჰგავს, ვიდრე აზრს. იოანე მახარებლის მიხედვით "სიყვარული არს ღმერთი" და არა ქალი. კაცობრი(ვ)ობის ნერგი მამაკაციცაა.

4. უსასრულობიდან კი არა -  მშობლებიდან მოვდივართ. "მივდივართ იქ, სადაც ვართ" - ეს ქართული მართლმეტყველების ნიმუშია.

5. აქ აზრი საერთოდ არაა. - "ადამიანობის განსაზღვრაში უმნიშვნელოვანესია შესაძლებლობის სურვილი"... ეს აზრია?

6. "ბავშვობას და ყრმობას ადამიანი კი არ შორდება, რაც დრო გადის, უახლოვდება. პატარაობისას გინდა, რომ მოზრდილი იყო, მალე დაკაცდე, დამოუკიდებლობა მოიპოვო და ამდენად გაურბიხარ, თორემ მოწიფულობაში თვალი უკან გრჩება და ბავშვობას მართლა თუ ვერ უბრუნდები, იქ კი ტრიალებ". (ოტია იოსელიანი).

7. ეს საკმაოდ სუსტად გამოხატული მხოლოდ  პ ი რ ა დ ი  განცდაა და არა დიდი  ა ზ რ ი.

8. იგივე გაუმართაობაა, რაც პირველ "აზრში". ერთია, როცა სოკრატეს მიბაძვის სურვილი გეწვევა და მეორე ის, რომ ამას ვერ შეძლებ.

9. "ადამიანი ტაძრის კედელზე მოხატული ფრესკა არ არის, რომ ერთ განზომილებაში უმზირო, ან მოშალო... მას ირგვლივ უნდა შემოუარო და იმ მხრიდან უმზირო საიდანაც ლამაზია". (ნოდარ დუმბაძე).

10. განხილვას არ ექვემდებარება.

მუხრან, 10 "აზრის" დაფრქვევის შემდეგ ჭეშმარიტება დაგვიწყებია, მაგრამ მე შენი 10 აზრით "მოხიბლულმა" აღმოვაჩინე ერთი ჭეშმარიტება, რომელსაც შენს ნააზრევს თუ მიაწერ, ერთგვარი დასკვნა იქნება:

მ ი ნ დ ა
მ ე რ ქ ვ ა ს
ჭ კ ვ ი ა ნ ი.

მშვენიერია:)საინტერესო...:)

ჩემთვის მხოლოდ ის არ უსწავლებიათ,რაც მასწავლეს; - ისიც მასწავლეს,რაც ვისწავლე.

+ 

ბოროტთან ბრძოლა საჭირო არ არის,იგი თავისით დამარცხდება. სიკეთისთვის ბრძოლა კი საჭიროა, რომ შენ არ დამარცხდე- ძალიან საინტერესო ნათქვამია++

ძალიან საინტერესო ხარ, მუხრან!გაიხარე გენაცვალე,იფიქრო ერთია და ასე კარგად გამოთქვა და მიიტანო მკითხველამდე,არაა ადვილი!-შენ კარგად გამოგსვლია ორივე!:)

გენაცვალეთ ხალხო, გამახარეთ ძალიან. ნიაკო, მეც შემიყვარდი მეგობარო, წარმატებულ დღეს გისურვებ.
როინ, ჩემია, ოღონდ ღვთის ნებით:
ჩვენ მხოლოდ ის გვეკუთვნის, რაც გვიბოძეს და ის არ გვეკუთვნის, რაც არ მივიღეთ, – ზოგადად.

შენ იცი ისედაც ჩემი აზრი შენს ძალიან ღრმა და ფაქიზ აზრებზე. ყველა მომეწონა, ეს განსაკუთრებით:
ცხოვრებას ულამაზესი კუთხით შეხედე, რომ მშვენიერი იყოს.

გენიალურია, მუხრან. ძალიან უბრალოდ ამბობ ძალიან დიდ ჭეშმარიტებას. მიყვარხარ მთელი გულით, მეგობარო

ღმერთო, რამდენი სიბრძნე ამოვიკითხე!!! რა ძალიან კარგი ხარ, მუხრან! :) აღფრთოვანებული დავრჩი :)

მომეწონა ძალიან კარგია.
9. ცხოვრებას ულამაზესი კუთხით შეხედე, რომ მშვენიერი იყოს. ------ ბევრს არ შეუძლია ეს :)

საინტერესოა ყველა  + 5 5 5 :)

+, კარგი ხარ მიხრან

ეს შენია?

სურვილი შესაძლებლობაცაა და ის არის მთავარი....
                                                  ანუ ადამიანის "ნება"- სურვილი...:-*

მომეწონა ძალიან ყველა...მიყვარს ასეთი ჭკვიანური ფრაზები...55555

კარგი ნაფიქრია :)

1 და 2 განსკუთრებულია

სიცოცხლე ჯილდოა იმისთვის, ვინც ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა; სასჯელი კი იმისთვის, ვინც დაკარგა ეს ჯილდო.

სამწუხაროდ ვიცი, რა არის მწუხარება;  საბედნიეროდ ვიცი,რატომ ვიცი იგი, – საბედნიეროდ.

ყველა საინტერესოდაა ჩამოყალიბებული. თუმცა  ამათ განსაკუთრებულად გამოვყოფდი.  +5

მადლობა ყველას, მეგობრებო.
ჟადენ, სალამი. მეც მოხარული ვიქნები და დიდი ინტერესით  გესაუბრები.
რათქმაუნდა სიკეთე ჩუმად უნდა აკეთო, უბრალოებაშია უდიდესი სიკეთე, უპირველესად, გეთანხმები.
სიკეთისთვის ბრძოლაა თუნდაც საკუთარი ცდუნების ,,მართვა", საკუთარი ,,მე"-ს ფლობა, თავისუფლება. ეს ბრძოლაა იმიტომ, რომ გზაზე არსებობს მეორე მხარეც. შენ კი მიდიხარ პირდაპირი გზით გამარჯვებისაკენ. 

2. ბოროტთან ბრძოლა საჭირო არ არის,იგი თავისით დამარცხდება. სიკეთისთვის ბრძოლა კი საჭიროა, რომ შენ არ დამარცხდე.

პირველ ნაწილში სრულიად გეთანხმები, მუხრან... მეორეში სიკეთისთვის ბრძოლა ვერ წარმოვიდგინე, როგორ გამოიხატება... სიკეთე უნდა აკეთო ჩუმად და უბრალოდ...მე ასე მიმაჩნია...

საინტერესო იქნებოდა შენთან საუბარი.

კეთილი ვინებე და დავეთანხმე მუხრანს 10 აზრსჰი:)
++

++++ :)

1. სიცოცხლე ჯილდოა იმისთვის, ვინც ადამიანად დარჩა და ბედნიერება დაიმსახურა; სასჯელი კი იმისთვის, ვინც დაკარგა ეს ჯილდო.

      სიყვარულით-

10. როცა გრძნობები თავისუფლებით ღელავენ და ვეღარ იტევენ თავისთავში წუთიერი ცხოვრების მარადიულ შინაარსს, - ამას ჰქვია მუზა. :) :)

პატივისცემით.