მოჯადოებული  ღიმილი გაჰკვეთა ელვამ
და წვიმა მოვიდა ისევ...
ყველა სურვილი წყალმა გარეცხა
და სიმარტოვე გამეფდა მყისვე...
              წამით შეკრთა და ეს აღმოჰხდა:
              ,,ეს ღირსეულ კაცს არა სჩვევია,
              არა ჩაივლის ქვეყნად უკვალოდ,
              რომ დაკარგულიც არაფერია...“
წვიმა კი ისევ აფხიზლებდა ბურანში წასულს,
ხეტიალობდა, თან სდევდა ქროლვა წარსულის ქარის,
თვალებში ბოღმა, სიძულვილი გამოსჭვიოდა,
მაგრამ ეს იყო...  სიყვარული სულელი ქალის.