ამინდთან განწყობის შამათია,
გარეთ ძაღლი აგდებს ახლა პატრონს.
დრომ ძველი ბიჭივით ამახია
ჩემი ვარდისფერი შუშის ნატვრა...
თავში უაზრობის არიაა,
შეკრა თებერვალმა ყინვით სუნთქვა.
აზრმა ხელჩაქნევით ჩაიარა,
რჩევას რად მომცემდა, ისე, მუქთად...
ჯერ გთხოვ, სინანულო, არ მიამბო,
ჩემგან რამდენჯერ ხარ თვალნარიდი.
წლები ისე როგორ გავიარო,
წითელზე სულ რომ არ გადავიდე...
იქნებ, ეს არ იყო აჩემება,
ყურს რომ არ ვუგდებდი მასის სურვილს.
მოდი, შევხვდეთ ბოლო გაჩერებას,
გზას რომ ეწერება - დასასრული...
მერე მომიყევი დაწვრილებით,
რას არ ვიმჩნევდი და ვინანებდი.
იქნებ, მაპატიო გაწბილება,
სანამ ლეთე დამნთქავს, მდინარეში...
          04.02.11