შეუვერცხლიათ წვერი
მთებს მომსწრე ყველა დარდის,
შეეჯიბრება ვერვინ
არწივს ფრთაგაჭრილს ცამდის.
ჩემია სოფლის კერა,
მივიწყებული ოდა,
არ დაივიწყო ოდეს
აქ თეთრი რაში ქროდა.
ჩემია დარიალთან
ამოზიდული კლდენი,
ფერები გაღიავდა
თუ ჩემს ჭაღარას ვდევნი.
ატირდნენ წიწამურთან
ფოთოლშემხმარი ტყენი,
თვალს ჩრდილი შეუმუქდა,
ცრემლის გამხდარან ტყვენი.
იის დამსკდარი ყვავილი
შერჩა დაკეცილ ფურცელს,
მთასაც და ბარსაც დავივლი,
შემოგინახავ უცვლელს.
ჩემია კავკასიონი,
მის ძირში კლდენი ყრმანი,
მეც ერთი კენჭი ვჯახირობ
და არ დამძრახოთ არვინ,
თუ მიყვარს ეს გაზაფხული,
მიყვარს ჩუხჩუხა წყარო,
ღმერთმა აკურთხოს ეს მიწა,
მას ღვთისმშობელი ყვარობს.