სიმფონიური ორკესტრი ჩაბნელებული
              სცენიდან გრგვინავდა. პროგრამაში ეწერა
              ალფრედ შნიტკე, 1985წ. კონცერტი ალტისა და სიმფონიური     
              ორკესტრისათვის….






  ვიღაც კაცი მომიახლოვდა და მკითხა მიცანიო? ნეტავი საიდან უნდა მეცნო?პირველად ვხედავდი. რაღაც სევდიანად შემომხედა და მერე იმ ოქროსფერ თმიანი ბიჭის ჩრდილს გახედა,სცენიდან  რომ მოჩანდა და ცოტახანში ისევ მე მომიტრიალდა:
_არადა, იცი, რომ პირველმა მე გაგიცანი ამ სამყაროში? __ ნეტავი ვინ იყო?ან რატომ გამიცნო პირველმა? ისევ გაიმეორა:
__არადა პირველმა მე გნახე….

ნაზი მელოდია ჯოჯოხეთს დაემსგავსა… ოქროს, დიდ ფირფიტას ჩაქუჩით ვიღაც ურტყავდა გამეტებით და დარბაზის სივრცე გამათა ჰანგებით ივსებოდა, იბერებოდა.  ყურებში დამაყრუებელი წუილი….. წწწწწწ წ…წ… და ისევ:

___იცი …
  აღარ დაასრულა. მეც არ მიკითხავს.

ჭწწწწჭწწწწჭწწწწწწწჭწ…წ..წ..

ჩაქუჩი ურაჯგუნებდა და ასე მეგონა ეს უცნაური, დამაყრუებელი მელოდია მპრესდა, მანადგურებდა.

__ ის ბიჭიც პირველი მე ვნახე__სიამაყით გადმომხედა და მივხვდი სადღაც მის ფარულ სევდას.გამეღიმა.
  ვინ იცის იქნებ ქუჩაში უამრავი ბავშვი , კაცი, ქალი ხვდება, რომლებიც ჩემსავით ვერ ცნობენ და უბრალოდ გვერდს ჩაუვლიან, მხარს გაკრავენ და ხანდახან ბოდიშსაც არ მოუხდიან… ის, დღეს მაინც ამაყი იყო. მან ოქროსფერ თმიან ბიჭს სიცოცხლე აჩუქა ერთ დროს.


              *****

  მელოდიაში სიკვდილ-სიცოცხლე ერთმანეთს ებრძვოდა, ზუსტად ისე, როგორც სამყაროს მოვლენილი ცლილობს ჰააერის  სწრაფ ჩასუნთქვას , ფილტვების დაბერვასა და პირველი ტკივილს განცდას,იმისათვის, რომ გადარჩეს და თავი დაიმკვიდროს უცნაურ სამყაროში. მერე ღრიალსაც არ დააყოვნებს  და იმ  დამაყრუებელ ხმას დაემსგავსება, ბნელ დარბზს რომ ავსებდა გამათა ატმოსფეროთი.

                                   
                     


                                      პროგრამაში ეწერა: 1985წ.
… ერთი წლით გვიან ჩვენ დავიბადეთ, ვიღაცისთვის ნაცნობი არსებები….და პირველი ნაცნობიც გავიჩინეთ...

დღეს ვიღაც მომიახლოვდა და მითხრა:

__პირველმა მე გაგიცანი...