დილის 7.17


აი როგორ გვიან გათენდა...

ხუთი წლის შემდეგ...
ჰო, ახლა, როცა ყველაფერი გადასხვაფერდა,
მე ვწერ, რომ ისევ ისეთივე უბერავს ქარი,
რომ ამ ქარს ისევ ისეთი ხმა, ისეთი ძალა,
ისევ ისეთი თეთრი თმები აქვს,
აივენგო ბაბუასავით,
ისევ ერთნაირ ყურადღებით უბერავს ქარი,
ლამაზსაც და ნაგავსაყრელსაც.


რატომ ქარი არა ვარ ბაბუ?..

ხომ დავუვლიდი საფლავებსაც და ყვავილებსაც,
ხომ გამივლიდა მზის სხივები შემცივნულ ტანში,
საფლავის ქვას რომ მივაყრდნობდი შუბლს და იქიდან
გამომავალი მკვდრების სითბოს მთელს დედამიწას,
მთელ დედამიწას მივაწვდიდი,
როგორ აკლია...


როგორი "სულ სხვა" ამინდების პროგნოზებს ვისმენთ,
როგორი მძიმე "არა მიშავს" შესახლებია
ერსა თუ ბერს თუ...
იმ პატარებს, ჩვენ, რომ შეგვცვლიან.

ბავშვმა ხომ მაინც არ უნდა სთქვას ეს "არა მიშავს" !


რატომ ქარი არა ვარ ბაბუ?..
მათ ხომ მაინც წავიმძღვარებდი,
აი სკოლიდან გამოსულებს
იმ ყვავილების
იმ ღვთაებრივი ყვავილების წამოსაღებად,
ყველა ქალაქს და ყველა ჩვენგანს დღეს, რომ გვაკლია,


მერე რა დიდი სიხარულით მოსწყვეტდნენ ყვავილს,
ვინ მამაძაღლმა... რომ ჩვენსავით ამ მოწყვეტის დროს
გული ბავშვს არ აუჩვილდება,


განა ყვავილის სილამაზეც თავგანწირვაში,
იმ ანთებული სანთელივით სხვისთვის კვდომაში
ასე არ არის?


თუნდაც ერთი ღიმილისათვის,
ერთით მეტი ღიმილისათვის,
იმ გულწრფელი ღიმილისათვის, ასეთი იშვიათი, რომ შეიქნა
ამოდენა სიყვარულით, ამოდენა "სიტყვაში" ნათქვამ,


ჰოდა დღეს მაინც, ოცდახუთ მარტს, ორი ათას თერთმეტის,
ამ წლის,
(მერე რა რომ) ხუთი წლის შემდეგ,
ბაბუ მე ვარ სწორედ ის ქარი
ყვავილების დაკარგულ სითბოს
ყველაზე სანდო, ყველაზე სუფთა,
ბავშვის ხელებით
რომ დაუბრუნებს
მთელ დედამიწას.