მოწყენილი განწყობების ანდანტეა,
ეს დღე მაინც ამოვარდეს რიტმიდან.
წვიმის სოლო ჩემს ფანჯრებთან  არ თავდება,
მგონი, წვიმამ ყელი უკვე იტკინა.
ბეღურა და სახურავი როგორ ჰგვანან,
თავი როგორ ჩაუქინდრავს ორთავეს.
გავალ სადმე შავი ყავის მოსატანად,
ხასიათი სანამ ყვირილს მორთავდეს...
მეზობელმა ჩართო ძველი მელოდია,
ჩემთვის არც მან გაიმეტა მაჟორი.
აწმყო წარსულს სავარძელში ელოდება,
მე ცხელ ყავას დავატარებ მათ შორის...
ხასიათი ისევ დაჯდა ჩემოდნებზე,
საუბარი ვერ აეწყო ჯეროვნად.
განწყობები, უსაქმური ”ემოები”,
მე კი მათი რა უსაგნოდ მჯეროდა...
დღე საღამოს უცნაურად ბაძავს ფერით,
ვზივარ ახლა ნაწარსულევ აწმყოში..
დასრულდება მალე წვიმის ბაგატელი,
მგონი, წვეთი საფინალო აკორდს შლის...
            18/04.11

***
ასე ვარ ახლა, დაუნომრავ ბილეთს მოვგავარ,
ყველგან რომ მიხვალ და არსად რომ არ მიგიღებენ.
გზა უკეთ იცის ჩემი ფიქრის დიდმა გორგალმა,
სად იხურება ჩემთვის კარი და სად იღება...
თუმც, ისეთი გზაც შემხვედრია -სდექ! - რომ განიშნებს,
მე კი ჯიუტად გამივლია სწორედ წითელზე.
ბედის წიგნიდან ამოვარდა ერთი სანიშნი,
მეც, რა თქმა უნდა, სწორედ ამას მოვიმიზეზებ...