იჯდა კაცი ხის ძირას
და საკუთარ ჯავრს თლიდა.
ხსოვნამ გადმოულაგა
წლები მძიმე ჩანთიდან...
იყო აქ  სიყვარულიც,
ბოლოს დიდი ქორწილით.
ამოიღო თუთუნი,
გაახვია, მოწია...
მერე იმ წლებს ჩახედა,
შვილები რომ აჩუქა.
და მოხუცის სახესთან
ხსოვნა უცებ გაჩუმდა...
ჩაიყვანა თუთუნი
ლამის თითის ბოლომდე.
- ღმერთო, რა მოხდებოდა,
  ახლა გვერდში მყოლოდნენ...
აშრიალდა მუხა და
ტოტი მხარზე შეახო,
_ ვაი, ჩემო სახლ-კარო,
  ანაცრემლო ვენახო...
ჩამოგორდა გოდორი,
თავმოჩალულ ნალიას.
- ვერ ვაჩუმებ მოლოდინს,
- სულ სიბერის ბრალია...
ჯავრი თალა, თუმცა, კი
ჯვარი გამოუვიდა.
ცრემლი ჩამოუგორდა
ორთავ თვალის უბიდან...
გადასახა პირჯვარი
გულში ჩუმად ბადიშებს.
დილით ჯვარჩაბღუჯული
ცივი ნახეს ბალიშზე...

      19.04,11