პატარაა ანანო, ისეთი პატარა, რომ ფანჯარასაც ვერ სწვდება.
ჩუმად შეჰყურებს თეთრხალათიან დეიდებს და ხმას არ იღებს...
“ფანჯრის იქით სხვა სამყაროაო, დიდი, უკიდეგანო და... ცოტა საშიშიცო”, - უთხრეს. 
დედა მაინც ჰყავდეს? ან ვინმე მაინც, ოღონდ მოეფერებოდნენ... ისე აკლია ალერსი... სიყვარული... აღარც შეეშინდებოდა...
ეზოში წაიქცა. გადაყვლეფილ მუხლზე პატარა მამუკა უბერავდა სულს...
- ანანო, გენატრება დედა?
არაფერი უპასუხა ანანომ, მხოლოდ ცრემლები მოიწმინდა ლამაზი თვალებიდან.

. . .
ერთ დილას ვიღაც ქალი მოვიდა და გულაფართხალებული ანანო ჩაიხუტა.
- მე შენი დედიკო ვარ, ანანო...
მერე ლამაზი კაბა ჩააცვა და... წაიყვანა.


მამუკა დიდხანს ელოდა ანანოს, მერე იკითხა, “სად არისო?”
- დედამ წაიყვანა...
- ალბათ წერომ მოუყვანა დედა... – ნაღვლიანად ახედა ცას, - წეე-როოო, მეც მინდა დეეეე-დააააა!


( პ.ს. ჩემს გვერდზე ვერ შევდივარ და ისევ დედაჩემის გვერდით ვისარგებლებ.
პატივისცემით ნატა ბუკია )