მელანი მოსჩქეფს ჩემი პირის კუთხეებიდან.
განა ბევრსა აქვს ამდაგვარი ბედნიერება.
პოეზია შემომეჭამა.


ბიბლიოთეკარს არა სჯერა ის, რასაც ხედავს,
სევდიანი თვალები...
ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი დაიარება.


მოკვდნენ ლექსები.
აიმღვრა სინათლე.
მაგრამ ძაღლებს, სარდაფიდან რომ ამოდიან,


უელვარებთ თვალის კაკლები,
მათი ფეხები იწვებიან, ქერა ფეხები...
საბრალო ქალი, იწყებს ტირილს, ფეხების ბაკუნს.


ვერაფერს ხვდება.
როცა ვიჩოქებ, ვლოკავ მის ხელს,
იგი გაჰკივის.


მე ვარ ახალი ადამიანი.
ცოფიანივით ვუღრენ და ვღმუი.
ასე ვცელქობ, სიხარულისგან,
წიგნიერების საიდუმლო შუქ-ჩრდილებში გამოხვეული.




Ink runs from the corners of my mouth.
There is no happiness like mine.
I have been eating poetry.


The librarian does not believe what she sees.
Her eyes are sad
and she walks with her hands in her dress.


The poems are gone.
The light is dim.
The dogs are on the basement stairs and coming up.


Their eyeballs roll,
their blond legs burn like brush.
The poor librarian begins to stamp her feet and weep.


She does not understand.
When I get on my knees and lick her hand,
she screams.


I am a new man.
I snarl at her and bark.
I romp with joy in the bookish dark.