გეძახი, წინ მეღობება
გულთა გამყოფი სამანი,
შენ შენი  გიხმობს  ოცნება,
მე ჩემი ძნელი სავალი!
თურმე სიზმარი ყოფილა,
ის, რაც მეგონა მართალი,
ნისლებად  მექცნენ დღეები,
გულიდან ამონათალი.
დრო გავა, ტკივილს გაფანტავს
კიდევ სხვა დღეთა  დინება,
რაც იყო, იყო, რა ვუყოთ,
უფალმა ასე ინება.
მე წავალ, შენ აქ დარჩები,
კვლავ იყვავილებს მთა-ბარი,
მიწად იქცევა ეს გული,
ამ ქვეყნად  მიუსაფარი!