ღამით, ხმაურმა გამომაღვიძა, წამოვიმართე,
როცა ირგვლივ მიმოვიხედე,
თვალში მომხვდა დერეფანში მცოცავი ჩრდილი.
ჩავუკვირდი გაფაციცებით, გასროლას ჰგავდა,
ხმა, რომელმაც გამომაღვიძა.
მივაშურე სამზარეულოს, სულიერი არავინ არის.
მაგრამ მოიცა! იატაკზე ბროლის ჭიქაა, სულ დალეწილა.
ანუ ხმაურიც ჭიქის იყო. მეც მოვიღუშე.
ვის შეეძლო ამის ჩადენა?.. დერეფანში ვიღაც გამოჩნდა,
დავიმალე. როცა სინათლემ ბრალდებული გამოაჩინა,
რაც დავინახე, იყო მართლაც მოულოდნელი.
არ დაიჯერებთ, ეს იყო მამა, სიხარულიც ვერ მოვასწარი,
ისე მითხრა
"უნდა გავაღვიძო ყველა, ვეჭვობ, ჩვენი საუკეთესო,
ბროლის ჭიქა ხომ არ დავლეწე?"




I woke up; I sat upright; for I had heard a noise that night.
Slowly looking round, I saw a shadow creeping through the hall.
While quietly following, I thought I heard a sound like a rapid shot.
So I rushed to the kitchen, but I saw not a single soul at all.
But wait! There was a glass cup on the floor, all broken up.
So, obviously, the noisy sound came from the cup. And then I frowned.
Who on earth could be doing this all? Wait, someone’s coming down the hall!
So I hid. The culprit turned on the light, and what I saw was a surprising sight.
To my surprise, it was my dad! But before I became exceedingly glad,
He said, “I need to wake the others up. I wonder if I broke our best cup? ”