ვგავდი ამოსულ ლერწამს ჭაობში,
ობი მეხვია, ნისლად სადაფი,
და ემბრიონი როგორც საშოში,
გაურკვევლობით სულსა ვღაფავდი.
სილუეტივით გაირთხა შუქი
და სანთელივით ჩამომიდნება,
ჭაობის მიღმა გამოჩნდა მუქი,
თვალჩასისხლული სიკვდილი _ ვნება.
სიცივემ ტანში შემაჟრიალა,
თავი დავხარე როგორც შემფერის,
შემომეფეთა კაბაბრდღვიალა
სიკვდილი,როგორც ღემე ბებერი.