აი ღამე, მთვარის ჩრდილში, გახვეული ბეთანია,
აი ეზო, დიდი ეზო, აღარავინ, მონასტერთან...
აი - შენ რომ არ გეგონა, აი - შენ რომ არ ელოდი,
შენთვის მონანიავები, ნება-ნება მონამტვერი,
შენს კაბაზე მონამტვერი, წამწამებზე მონამტვერი,
შენთანა ვარ, ასე მშვიდი, უსხეულოც, შენთანა ვარ.

აი თითქოს გაიღიმე, აი თვალში ხელის მოსმაც,
ისე უცებ მომიცილე, რომ შეხების სიხარული,
წამითაც ვერ მოვასწარი, საერთოდ ვერ მოვასწარი,
შენ კი ისე მხიარულად, შენ ისეთი სიხარულით,
ისე დიდი სიყვარულით, ისე წრფელი სიყვარულით,
იმზირები, წვდება კოსმოსს...

ყელი - შენი საყელოდან, თაფლისფერი საყელოდან,
ხელი - ნეტარ სახელოდან, თოვლისფერი სახელოდან,
გადმოვიდა... დაიღვარა... არც არავინ... რომ დაგწეროს,
აღარავინ... რომ დაგხატოს... სულ არავინ არ გელოდა,
მხოლოდ სუნთქვა მონასტერის და დუმილი მონასტერის,
ვარსკვლავებით მონამტვერი, მხოლოდ ჩრდილი მონასტერის,


- ანგელოზო,
გიტევს...
გიხმობს.