იყო და არა იყო რა. ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა. იყო ერთი სოფელი. სოფელს მოურჩენელი რამ ჭირი შეუჩნდა - ყველა იპარავდა. არავის  მუშაობა არ უნდოდა, ერთმანეთს პარავდნენ ფულს, საჭმელს, წიგნებსაც კი, თუმცა კითხვით არავინ იწუხებდა თავს. მოსაპარი რომ არაფერი დარჩათ თავი რომ გადაერჩინათ, ზოგმა სად უშველა თავს და ზოგმა სად.
სოფელში სამი ობოლი ძმა ცხოვრობდა. ძმებმაც სხვებისავით დატოვეს საკუთარი სახლი. ბევრი იარეს თუ ცოტა, დაიღალნენ და გზის პირას ჩამოსხდნენ.  უმცროსმა ძმამ – მომშივდაო. უფროსმა, რა ვქნათ საჭმელი არ არისო, ის ბოლო მოპარული  ხმიადიც გათავდაო. უმცროსმა ჰკითხა, - აბა ეს რა არის ჩანთაში რომ გიდევსო. უფროსმა ჩანთა მოსინჯა. ესო წიგნია,  ვის მოვპარე არ მახსოვს, არ კი დამჭირვებიაო  და გადაშალა, ერთი ვნახო რა წერიაო და წაიკითხა: `არ იპარო~. მერე კითხვის გაგრძელება დაეზარა და ისევ დახურა წიგნი.
შუათანამ, თუ არ მოვიპარეთ და მაშინ რა გავაკეთოთ, შიმშილით ხო მოვკვდებითო. უფროსმა, იქნებ და გვემუშავა,  პურის ფულს ხო მაინც ვიშოვნითო. შუათანამ, ახლა ვინღა მუშაობს, ყველა იპარავსო.  აბა ვის მოვპაროთ, მოსაპარიც არაფერი დარჩაო – შეიცხადა უფროსმა, წიგნი გადასაგდებად დაენანა და ისევ აბგაში ჩააგდო.  გააგრძელეს გზა. უცებ  დაუძლურებული კაცი დაინახეს,  ძველმანები ეცვა. ძლივს მოაფრატუნებდა დახეულ ფეხსაცმელებს, საიდანაც დახეული წინდები უჩანდა.
- გამარჯობა, ხალხოო! -  მიესალმა მგზავრი ძმებს.
- გაგიმარჯოსო! – უთხრა ყველაზე პატარამ, თან აათვალიერ-ჩაათვალიერა, იქნებ და რაიმე ისეთი  ჰქონდეს, მოპარვად ღირდესო. 
- მე მაქვს ის რაც თქვენ არ გაქვთ, მაგრამ ძალიან რომ ეცადოთ, ვერ მომპარავთო! -  უთხრა მგზავრმა.
- ის რა არის რაც შენ გაქვს და ჩვენ არა და ვერ მოგპარავთო - დაინტერესდა პატარა ძმა.
- ამას რომ მიხვდებით, მაშინ უკვე მოპარვასაც არ მოინდომებთო, – უპასუხა  უცნობმა. 
- შენთან საუბრისთვის არ გვცალია.  თუ გვეტყვი რა გაქვს, გვითხარი, Nნუ გეშინია არ მოგპარავთო, - უფროსმა ძმამ იფიქრა იქნებ და გავაბრიყვოო.
- ბრიყვები თქვენ თვითონ ხართ, მე თქვენი გაღვიძებული სინდისი ვარ. ამდენ ხანს მეძინა.  მოპარვით კი ვერაფერს მომპარავთ, როდის იყო კაცი საკუთარ თავს რამეს პარავდაო, – თქვა მგზავრმა და წავიდა.
შერცხვა ძმებს. სახლი მოენატრათ. გადაწყვიტეს, მოდი უკან დავბრუნდეთ, მოპარვას თავი დავანებოთ და პატიოსანი შრომით მოვიპოვოთ სარჩო-საბადებელიო. დაბრუნებულებს რამდენიმე ოჯახი დახვდათ სოფელში. მათაც გაღვიძებული სინდისი დახვედროდათ გზაზე.
ამის შემდეგ უკვე არავინ იპარავდა სოფელში. მიხვდნენ, რომ პატიოსანი შრომით მოპოვებულ ლუკმა-პურზე გემრიელი არაფერი არ არის.  ცხოვრობდნენ ბედნიერად.
გავიდა ხანი. მხოლოდ ბებიები და ბაბუები თუ მოუყვებოდნენ შვილიშვილებს, იყო ერთი დრო, როცა ჩვენს სოფელში ყველას სინდისს ჩაეძინა და ხალხმა ქურდობა დაიწყოო. პატარები კი უფროსებს არ უჯერებდნენ და საყვედურობდნენ, კარგით რა, რა ზღაპრებს გვიყვებითო. ასე დამთავრდა ეს ამბავი.
ფქვილი იქა, ფქვილი აქა.  ლხინი იქა, ლხინი აქა. 
საყმაწვილო პროზა
2011.06.15