გულს ბორგვა შემომჩენია
ხოგაის მინდის მახვილის,
ან იქნებ წინაპრის ხმაა,
მიწიდან ამოძახილი!
შემომყურებენ დღეები,
მზერაში უჩანთ მდურება,
მომდგარან სახლის დირეზე
დაქანცულ  ბედაურებად.
ის ერთი დილა, მზიანი,
შორით რომ მოჩანს ზმანებად,
რად არ ერევა მარაქას,
უხედნ კვიცივით თავნება?
ხან გულზე მდგება ტორებით,
ხან საისრეზე მშორდება,
ხან სადღაც გაინაპირებს,
მესმის  ურვა და გოდება!
რას დაშლიგინობს ჭიხვინით,
ვის ან რას  მიეძრახება?
მთიდან მზირალი ტაძარი
შავ-მწვანედ რად ითალხება?
ყველა  აქ დაქუჩებულა,
ეს სადაური დოღია?!
მიწას ჩასცქერენ დუმილით
და სევდის ლაგამს ლოღნიან.
განა სულ უნდა ვიგლოვოთ,
ზოგჯერ სიმღერა მწადია,
ნასეტყვი გული  ვუფონო
ღვთისმშობლის მიწას, მადლიანს!
ცას  ჩამოვყარო  ჰანგები,
უფლის გულიდან მდინარი,
იმ ხმაბადაგში  ვაბუდო
ამ საგულეში ვინ არი!
სადროშოს  შემორჩენილი
დედის ფერთალხი თავშალი,
ჭერხოდან გადმომზირალი
პაპის  ხმალი და ჯავშანი,
მიღმახევს დაყუდებული
ციხიონი და ლაშქარი,
სისხლით და ცრემლით ნაცვარი
ციხე გულს ჩამონაშალი!
გაიამინდეთ, დღეებო,
მორჩით ნისლებთან ბორიალს,
წინ ისევ გველის გოლგოთა,
ტაძრამდე კიდევ შორია!