"მე, ერთი ჩვეულებრივი ქართველი ვარ,
ყველაზე არაჩვეულებრივი ცხოვრების
მქონე, ვის და რას არ მოედები...
გზაზე, ... ..."


ქართველის კაცის ძარღვებში ამღერებული_
_ღმერთიც სულ სხვაა...რომ დაგიარს თავით ტერფამდე,
გაგაჟრჟოლებს და გულის ყურში გამოტარებულს,
ქართველი კაცის თვალებში და საქციელში, რომ გადააწყდები,
მიხვდები, რომ არა ვტყუივარ,
არც ზედმეტი ქართველობა მალაპარაკებს.

სხვამ თუ არა შენ მაინც იცი,
ყველა თუ არა, ბევრი მაინც ხომ გულში ჩავიკარ,
მაგრამ ქართველი კაცის ძარღვებში ათრთოლებული_
_ღმერთი, სულ სხვაა.

აი შენ, რომ ქართველი ნახე, თბილისელი, ოცდამეერთე,
ახლანდელი დროების შვილი, იქნებ ქართველს სულაც არ ჰგავდა,
ვერ გითხარი, გული მტკიოდა, საძნელოა, საკუთარზე ბევრად საკუთარ,
ნაკლს შემოუწყრე, ხაზი გაუსვა.

აი გუშინ, ყაზბეგში ვიყავ, მყინვარწვერის შვილები ვნახე,
ვნახე გერგეთიც, დედოფლისძირს გაშენებული,ხალხი ამბობდა:
დედოფალი ყოველ საღამოს, აი ნისლი რომ შემოეხვევა,
რომ აღარ ჩანს და რომ გვგონია წყვდიადმა შთანთქა,
ჩამოდის და ამ ძველ ტაძარში,
ამ გენიალურ სამყოფელში ქართველ(ი) ღმერთების,
ჩამოდის და მოილოცავსო.

ამის მომყოლი ქართველები უნდა გენახა...
ასეთ ქართულს იქ თუ მოისმენ, ასეთ ქართველს მთაში თუ ნახავ,

იქნებ ბევრს არა, მაგრამ ჩვენ მაინც გვეთქმის!..
თუ რითი ვსუნთქავთ, როგორ ვარსებობთ,ელიზაბეტ,
დღეს რომ ქართველი, მყინვარწვერის ამბავს გიყვება,
დამიჯერე - გამარჯვებაა.

ეს გამარჯვება ერეკლესავით, წინ წარუძღვება -
- იმ ბედნიერ დღეს_როდესაც თეთრი დედოფალი, თამარქათქათა,
დანარჩენი მსოფლიოს თვალწინ,
საზოგადოდ, გარეშე ნისლის, ფატის, ზღაპრების,
ერთ მშვენიერ, სულ მთლად უღრუბლო, წმინდა საღამოს,
ყველას თვალწინ ჩამობრძანდება

და არა მხოლოდ ქართველისათვის,
არა მხოლოდ საქართველოსთვის,

არამედ თქვენთვის, ელიზაბეტ, ირლანდიისთვის,
კენიისთვის, ანგოლასათვის,
ოთხივე მხარეს მომდინარე საქართველოდან,
ერთ ერს და ბერს არ გამოტოვებს, თქვენთვის ილოცებს.

ხოლო შენ, ამ დღეს, თუ მოესწარი,
უთხარი რომ მე ეს ვიცოდი,
ისევე როგორც მე და ღამე, იესოს ლოცვა,
ანდა სულაც შენი სურნელი,
უთხარი, რომ მე გულით მწამდა -


- რასაც გწერდი... "რასაც" გყვარობდი...