ისევ წამიღებს ფიქრი,
იმ უკაცრიელ სახლთან.
ნაჩვევს ქარების ქიქინს,
ხის იატაკზე - მახრას.

ვიღაც ცხოვრობდა ერთ დროს,
ახლა სიჩუმე სუფევს.
როცა სიცოცხლე ენთო,
სახლს თბილი ჰქონდა უბე.

ან რატომ ვდარდობ სხვის სახლს,
ყველა თავისი მკვიდრით?
ყოველ საღამოს ისხამს
სახლი მოსასხამს ფითრის...

ჰგავს უპატრონო კაცის,
შემავედრებელ მზერას.
სახლი, გაწყვეტილ ქანცით,
არ ჩანგრეულა, ჯერ არ...

კარის ჭრიალა სოლო
სახლს ჩაფიქრებას უშლის.
უდგას დარაჯად  მხოლოდ
სიჩუმე ყრუ და მუნჯი...

მოჰგავს სიბერეს, ტკივილს,
უნუგეშობის განცდას.
გავლა მომიწევს დილით,
იმ მიტოვებულ სახლთან...

***

ამ გაზაფხულზე თავბრუსხვევას ვატყობ მოლოდინს,
რაც შიგნითა დგას, გადმოსხმას მთხოვს გულის კოკიდან.
იქნებ და, ერთხელ, გადმოვცალო სული ბოლომდე,
სანამ სიკვდილი გამიხდება ხელისმომკიდედ...
თავს არ ივიწყებს მეორე ”მე” ცოცხალი თავით,
რადგან გონება თავისაზე დგას სულ ჯიუტად.
მყვირალობაა, ხორცი ისეთ ხმაზე მომბღავის,
ქალის ჭკუას რომ ლანგრით ხელში ციმ-ციმ მიუტან...