ჩემთვის ვიჯექ გაშლილ ველზე,
სადედოფლო გვირგვინს ვწნავდი
გვირილისგან... ო, გვირილავ
ყვავილების ღმერთად მწამდი.
ყვავილები სუსტი ტანით
გადავაჭდე ერთურთს მჭიდროდ,
მერე თერძად გადავიქეც,-
სადედოფლო კაბას ვიქსოვ,
სამოსს ვიქსოვ აკაციის,
და ატმების ყვავილისგან,
ვერ გავბედე ვარდის ფურცლის
მიმატებაც გამერისკა.
როს ჩავიცვი თეთრი კაბა
საკუთარი ტანი ვყნოსე...
ჩემთან ყოფნა უხაროდათ
ვარდებს, ატმებს და მიმოზებს...
გვირილების დიადემა
გაშლილ თმებზე დავაბრძანე...
ველზე იდგა გაზაფხული,
გაზაფხული-მარადმწვანე...
თავს მიხრიდა იის ბუჩქი,
თაყვანს მცემდა ტირიფი და,
სატრფოსთვის ვერ გამიმეტა
დედა მსდევდა ტირილითა.
ზეცა იყო ისე ღია,
რომ მის გულში ჩავიხედე,
ჩემს ორეულს მივაგენი-
ზეცა სარკედ გავიხადე.
ველის მწვანე ხალიჩაზე
გავიარე ფეხშიშველა...
სატრფოდ მთვარემ ამირჩია...
მზე მინდოდა... ველი შველას...

როგორ ბედავს თავხედობას,
მთვარე ხომ მზის კვალია,
ვფიცავ, მისი უტიფრობა
გვირილების ბრალია!