ფასები  და პენსია დაძმობილდნენ, გაუდგნენ გზასა.
თუ პენსიას ზრდისთვის წლები სჭირდებოდა, ფასები საათობით იზრდებოდა.
ამიტომაც ადრეულ ასაკში გოლიათს დაემსგავსა.იყო მიუწვდომელი და ძლიერი.
პენსია კი დაჩაჩანაკებული, ჯუჯა, ცალგვერდგამოღებული, კოჭლი.
უყურა, უყურა დიდხანს ფასებმა და გაკვირვებულმა ჰკითხა: -რაც თავი მახსოვს, ასეთი პატარა ხარ! მე, კი
ხომ ხედავ ? ყველას გავასწარი სიმაღლეში.მალე გინესის რეკორდსმენი გავხდები.რა გჭირს ,შენ რატომ არ იზრდები?
შერცხვა პენსიას, გაწითლდა. ოფლით დაეცვარა შუბლი.მიწა რომ გახეთქოდა ერჩივნა,
“-ეტყობა ცრუ ინფორმაცია გაიგო ახალი ამბებში, თითქოს ზრდა დავიწყეთ. ვაი, სირცხვილო?!”
-რაზე ჩაფიქრდი?-დუმილი დაარღვია ფასებმა.- რა დარდი გაქვს ასეთი ძმობილო?!თქვი , გათავისუფლდი, გულზე
მოგეშვება და ეგება ზრდაც კი დაიწყო? რატომ გაქვს გვერდი ასე ჩამოჭრილი, ან, კოჭლი რადა ხარ? ამიხსენი თუ კაცი ხარ?!- გულწრფელად შეწუხდა ფასები.
-საიდან დავიწყო არც კი ვიცი, ან ღირს თუ არა ამის თქმა, შენ რომ 400% -მდე იზრდები, ჩვენ მაშინ ვიმატებთ უმნიშვნელოდ.
გვერდი ვაუჩერისთვის ჩამოგვაჭრეს. ამიტომ ვარ კოჭლი და მახინჯი. არადა, ხალხს ვჭირდები, ვიცი როგორ მელოდებიან, ამიტომ ვუძლებ
ყველა გასაჭირს.დამპირდებიან ვიტამინებს, ზრდის მოსამატებლად, ვიზეიმებ, ხალხის გულს გავახარებთქო, მაგრამ, ამაოდ.გადადებენ,
ხან იანვრამდე,მერე მაისამდე და ა.შ. უსასრულოდ.
(აბა, რა ჰქნან, ეკონომიური კრიზისია).ამასობაში თქვენ იზრდებით, მე, კი ჯუჯა ვრჩები. რას იზამ, ასეთი ყოფილა ჩვენი ბედი. პენსიას 
თვალებიდან ცრემლები წასკდა.
-ფარ-ხმალს ნუ დაჰყრი მეგობარო, იბრძოლე დაგაიმარჯვებ, ხალხს გულს გაუხარებ და ავტორიტეტი მოგემატება.პენსიას
იმედი ჩაესახა.ცრემლები მჯიღებით ამოიმშრალა და თვალებში სიცოცხლის ნაპერწკალი აუკიაფდა.ამასობაში გზაჯვარედინსაც
მიუახლოვდნენ, ერთმანეთს გამოემშვიდობნენ და სხვადასხვა მიმართულებით გაუყვნენ გზასა.

                                ჭირი იქა , ლხინი აქა, ქატო იქა ფქვილი აქა!