ძილი სიკვდილის ძმა არი,
ძილმა სიცოცხლე დალია,
ან კი სიცოცხლე რა არი,
გაელვება და წამია,
ტკივილით დამძიმებული,
ლოდი მთას  ასატანია,
ერთი ნამცეცა  მზის წვიმა,
ასი გლოვა და ზარია!
შენც მალე გამიფრინდები,
ჩემო უხედნო მერანო,
რომ კიდევ ერთხელ დამცინოს
მუხთალმა ბედისწერამო!..
მიმქრალხართ გულის ბუხარში,
ნაფეხურებო, მზიანო,
წინ მიდევს თოვლის უდაბნო,
რომ მარტომ გადავიარო!