ჰო,
ჰო,ძნელია კიდევ დაიბადო,გინდაც მეორედ,
რადგან ამდენი
ცოცხალი,
მკვდარი,
ნაბიჭვარი
და უშენოდ ჩამქრალი დღე უკვე მინახავს
ჰო! ჰო!...ძნელია,რადგან სხვა რამეც ვნახე,
სიყვარული!...
ჭიქაში რომ იხრჩობოდა, თავჩაქინდრული,
და ბუტბუტებდა, მუდმივიო, მუდმივიო....სისულელეა,
მუდმივი მხოლოდ კვნესა იყო,
ულტრაიისფერ,აორთქლებად დღეების ფონზე,
ცაში,  იქ სადაც,
ვარსკვლავები თვალს ხუჭავდნენ,დაღლილ თვალებს აფახულებდნენ,
როგორც ბავშვობის მეგობრები,ერთ დროს,მშვიდი ძილის წინ,
ან როგორც მთვრალი მეგობრები,რესტორნებში,
იდაყვებით,პიქტოგრამებით გადაფხაჭნილ დაბალ მაგიდებზე,
ფეხს რომ აბაკუნებენ,მთვლემარე ცხენებივით,ცხოვრებისგან გადაღლილნი
მათს უქალო სახლებში კი ფანჯრებზე ისევ ფრიალებდა ფარდა,ფარდა---- ფანჯრის ქუთუთო,
ნუ დაგვანახებ კიდევ ასეთ დღეს, ჩამოეფარე,
დე იყოს ღამე! ღამე, როგორც შავი ექსპრესი,
მთელი ცხოვრება რომ ელოდები, მიყრუებულ,პერსონალურ გაჩერებაზე
ლოდინით დაღლილს გადაგივლის,
დაე გადაგიაროს და ნურასდროს დაიბადები,თუნდაც მეორედ,
გთხოვ,
ძალიან გთხოვ,
არ დაიბადო ,საკმარისია,
მეტი,
უჩემოდ......




23.03.2012  სერგეი  ნეველი