წარმოიდგინე,
მზე ადგება ვიწრო შუშაბანდს
ჩემს მკერდზე ფრთხილად  ჩაატარა ვრცელი დაღმართი,
შენ ღვინოს წრუპავ, ეყუდები ხის ძველ მოაჯირს,
ჩვენი ფანჯრიდან პანორამა, თეთრი მუშამბა,
ანტიკვარული ბროლის ვაზა, ხილი და ღმერთიც
თავის წყვილ მზერას, ჩვენს შეღებულ სარკმელს მოაბჯენს.
ან,
ვწევარ მშვიდად, მზეჩაღვრილი თვალის ოვალით,
ჩემს გვერდით, სუნთქვით ამოხვრიტე თეთრი ზეწარი
ითხოვე ყავა უნალექო და  სიგარეტი,
დილანარევი მზერა უცებ ოთახს მოავლე
ანჯამებიდან ჩამოგლიჯე ისე ზეცა, რომ
შენ გამიბრწყინდი ოთახებში ასი კარატით.
მერე ვდგები და მზეგადავლილ დღეებს ვიხსენებ,
ქვითკირის სახლს და იქვე ახლოს გულთეთრ იადონს
ჭილით მოწნული  სავარძლები, და ვერანდის მზე
რომ გვინათებდა ყვრიმალებს და მერე შეპარვით
ბოლო სხივები წყვილ კათხაზე უცებ მიადნო.
ვიხსენებ ახლა, ვხედავ კიდეც... და ვერ აგიღწერ

რადგან სიტყვები ზედმეტია...
რადგან ich liebe...
ვიწყებ და მერე ვერ ვამთავრებ, რადგან „in valid”
ფიქრებს და გრძნობებს უცნაურად მალე ვეჩვევი...
მინდა რომ ახლაც გვერდით მყავდე, სუნთქვას მითვლიდე
და ღამის ეტლზე მიჯაჭვული, ვგავარ ინვალიდს...

გარეთ კი დუღს, და ვერ იკავებს ღამე ოხშივარს
ვჭმუჭნი თითებით ქუთუთოთა რძისფერ წინსაფრებს
და სველ თვალებზე, მზით გამომშრალ ხელებს ვიფარებ
ქუჩა ანთებულ სარკმლებს სანამ  გამოიხშირავს.
................................................................................
ღამის ფიქრები გინდა შეკრა ფოლიანტებად
გინდა ყვირილი, ან დალეწვა რამის ( ან თეფშის)
ან ფილტვებიდან ნაფაზების ლეწვა მიჯრებად...
ამოღამებულ ქუჩის ნაკვთებს თოვლი ადნება
და მეჩვენება შენი სახე, რომ თითქოს ფრთებს შლის,
თვალის ბუდეში როგორც ჩიტი, ისე მიჯდება.