ავი ზრახვებისთვის სარანგი ვარ,
თავს ვიცავ ჭუჭყის და მტვრისაგან.
ჩემს ნატვრას გზავნილი აღარ მიაქვს,
განგებ თუ ივიწყებს მისამართს.
დამრჩა მიშვერილი ცალი ლოყა,
პირში მცემ ავყია ქარებზე.
მომძახის წარსულის გალიორკა:
-თავს იქით, თავს რატომ არ ეძებ?
არ ვიმჩნევ წელმტკივან დაღლილობას,
მუხლებსაც მგლის მუხლი შევაბი.
ფიქრებს - თავდაყირა მღაბიობებს,
ღამის გასატეხად ვეძახი...
ოთახში ბოლთას სცემს უძილობა,
დუმილის მიზეზსაც არ მიმხელს.
ალბათ, ბედს შევუცვლი უიღბლობას,
"ალიხე, მალიხე, სალიხე"...
გატეხილ ღამეთა ნამსხვრევებზე
სულ  და ფეხშიშველი დავდივარ...
დღისით კი მოგონილ მწვანე ველზე
ვხედავ, სიმარტოვე გაზრდილა...
არც ბედნიერი, არც უბედური,
ჩემი თავისა ვარ სარანგი.
ცა რომ ჩამექცა, იმ გუბეს ვუვლი,
ხმამაღლა თქმადაც რომ არა ღირს...
            22.05.12