ახლა, როდესაც მეორე ზმათარიც მიილია,
რაც შენ დაგვტოვე,
მე უკეთესად შემიძლია დავწერო ჩვენზე.
ჩვენც ისევე იმად დავრჩით_რაც შენ დაგვტოვე,

მეტი იმით, რომ შევეგუეთ შენს სრულ არყოფნას,
გრანიტის ქვაზე დატეულ, შენს ცხოვრებას,
საფლავთან ცაცხვებს, მარტოობას ბებერ ცაცხვების,
ჩიტების ჭიკჭიკგამორეულ, ოქროს მარტოობას.

და ვართ, შენი არყოფნით მეტი,
ვემატებით ტკივილს ტკივილად,
ყურძენს ღვინოდ, ფურცლებს, სავარძლებს,
დოქებს, სახლებს სიცარიელედ.

ცოტა, შენი არყოფნით მეტი,
ცოტა, ჩვენი არყოფნით მეტიც,
მუდამსხვისიყოფნითგამთბარი,
სამართლიანად წარმოვადგენთ არარსებობას,

ახლა, როცა უკვე მეორე ზამთარი მიილია,
რაც შენ დაგვტოვე
და ჩვენც ისევე იმად დავრჩით, რაც შენ დაგვტოვე,

ვზივარ შენსავით ჩაფიქრებული, ორივე სახლში
და ეჭვი შემაქვს მეც საკუთარ არსებობაში,
რადგან აღარც გამარჯვებაა და აღარც დამარცხება,

არარსებობაში, ეჭვის შესატანად,
თავს ერთი შიშიც ვერ გამოვუგონე,
ვერცერთ ჩემგანს, ვერცერთს ჩემთაგან
ვერ ვაჭამე სულ მცირე შიშიც,
რომ გამარჯვება მეზეიმა მისი დაძლევით
ისედაც ასე გაიშვიათებულს. გაარაფრებულს...

როცა ყოველი შიშის დაძლევას,
ხელახალ შიშს ახვედრებდი, უფრო მრისხანეს,
აბჯარ-ასხმულს, მუზარადიანს, რადგან იცოდი,
რომ დიდ ბრძოლას, გამარჯვებაც დიდი მოჰყვება.

ხოლო როდესაც შეატყობდი, რომ მარცხდებოდი,
გულის ყველაზე იდუმალ სანახებში, შენახულ ოცნებებს,
(რომელთაც მართალია აღარავის უმხელდი, მაგრამ ინახავდი,
შავი დღისთვის, დიდი ბრძოლისთვის)
ფარად იფარებდი

და როდესაც ცეცხლის წვიმა გადაივლიდა,
მახვილივით თავს დაატეხდი, აბჯარ-ასხმულ,
მუზარადიან შიშის ნაგლეჯებს,
ასე უზღავდი, ოცნებების უტყუარ ძალით,
ცხოვრებისეულ, ყოველ წარუმატებლობას.

გაგიკვირდება,
ყოველ შენს საფლავზე ამოსვლისას,
მე მიჩნდება ერთი ყოვლად უჩვეულო,
არაორდინალური სურვილი_
_შენი საფლავის სიკვდილივით შავ, გრანიტის ქვას,
გადავაცალო, შენი გარდაცვალების წელი,
(იქნებ რამდენი ბრძოლა გრჩება გადასახდელი...)

რომ საკუთარ ხსოვნაში მაინც, სამუდამოდ
გავანთავისუფლო, შენი არსებობა დასასრულისგან.

შენი, ვინც ყოველთვის იქნები
ყველაზე დიდი მაგალითი,
თუ როგორ უნდა თანაარსებობდეს კაცი,
საკუთარ არარსებობასთან.