შენ არ ჩამაცვი თეთრი კაბა,
ასე რომ მსურდა...
თითქოს გიყვარდი
და მეგონა ჩემი ცა და მზე.
ხელი ჩამკიდე,
მე ვიყავი წრფელი და სუფთა,
მაგრამ ჩვენი გზა არ მივიდა
მაშინ ტაძრამდე...
ცა ჩამობნელდა, მზე კი ისე 
აღარ კაშკაშებს,
შენ გახსენდება,
რომ ვიყავი ოდესღაც მშვიდი...
დიდი ხანია მივხვდი _ დარჩი
მხოლოდ ქაღალდზე,
მაშ, სამუდამო ერთგულებას
რატომ დაგპირდი?!
მოვდიოდი და ვივიწყებდი
ქვეყნიურ წუხილს...
ეს სიხარული,
ვეღარც მიხვდი, ისე წალეკე
და მოგონება დამრჩა მხოლოდ
ისეთი მუქი,
როგორც ბოღმაზე დალეული
ყავის ნალექი.