...ახლა ინტერნეტს შეხიზნულნი ვირთობთ მოწყენას,
ვთამაშობთ, თითქოს ყველაფერზე  გული  შეგვტკივა
და ინტერესით  ვაფიქსირებთ  ყველა მოვლენას...
ერთმანეთს ვიცნობთ? გამიცანით, მე ასეთი ვარ:
მადლობელი ვარ, რომ გამიხდა მეგობრად მტერი,
მადლობელი ვარ იმ გზის გამოც, რაც გავიარე.
თუმცა ღალატის გემოც ვიცი... გემოც და ფერიც...
დღემდე  ვენდობი გაღიმებულ ადამიანებს;
საკუთარ თავზე ხშირად მწარე მომსვლია ბრაზი,
რომ მაგიჟებდა სულელური, ბინძური ჭორი...
ვარ სამყაროში დაკარგული პატარა ხაზი _
ზოგჯერ ჩაწერაც ავიწყდებათ  ტყუპ  სიტყვას  შორის;
გამომიცდია, რასაც ცრემლის გაშრობა ჰქვია,
(თუ დამიჯერებთ, უგულობას სულაც არ ნიშნავს)...
და რომ იმსხვერპლა, თურმე, ვიღაც წუხელის ტყვიამ,
იყო მხოლოდღა სამწუხარო ფაქტის აღნიშვნა;
ვნებასაც ვიცნობ ბალახებზე მცოცავი ნამის,
მიწამ რომ უნდა შეისრუტოს ხარბად... და კიდევ,
როდესაც მიყვარს, სამყაროზე დიდი ვარ ლამის _
წარსულის ყველა დავიწყებულ სიხარულს ვიტევ;
რას უფრო მეტი აქვს სიღრმე და აქვს სილამაზე _
ქართულ ზეცას, თუ ქართულ  ფესვებს, თუ ქართულ ბგერას?
რაც გვაქვს და გვიყვარს, უფრო მეტად თუ დავაფასებთ,
ვფიქრობ, (თუ მჯერა), არ დავკარგავთ... მინდა და... მჯერა!
სამწუხაროა, დრო ისეთი სისწრაფით გარბის,
ვერ ვასწრებთ ხელი გავუწოდოთ და სითბო გავცეთ...
როცა ხვალისთვის გონებაში ვამზადებ სადილს,
მაშინღა ვხვდები, დღე გასულა და დავიქანცე;
მე ასეთი ვარ! ბევრი რამე, ალბათ, დავმალე,
ბევრ რამეს თვითონ მიხვდებოდით, ბევრიც გამომრჩა...
და მაპატიეთ, თუ აქამდე ჩემით დაგღალეთ,
ახლა თქვენ უნდა ამომივსოთ სიტყვებით ხონჩა.
ხან „სმაილს“ გზავნით, ხან სურათებს „დამილაიკებთ“,
ხან წერილს მომწერთ, ხან ლექსებით მიქმნით განწყობას,
მაგრამ არ მიცნობთ... ჩამომართვით ხელი, გაიგებთ _
მართლა ძალიან მიხარია თქვენი გაცნობა!