საშინელება უკვე მოხდა


ნათესავები მოიჩქარიან, ტუჩების ლოკვით,
მომლოდინედ მაშტერდებიან. ვგრძნობ
მაქეზებენ.მე მიჭირავს ჰაერში ბავშვი.
მზე აბრწყინებს დამსხვრეული ბოთლების გროვას.

მცირე ბენდები ასრულებენ ძველმოდურ მარშებს.
დედა რიტმულად დაბაკუნობს, ზომავს ნაბიჯებს.
მამა კოცნის ქალს, რომელიც განუწყვეტლივ იყურება
ვიღაც სხვისაკენ. მოჩანს პალმები.

ნარინჯისფერი წინწკლებით აჩირაღდნებულან მაღალი მთები,
რომელთა უკან ბობოქრობენ ღრუბლის კალთები. "მიდი, მიდი"
მე მესმის როგორ ამბობს ვიღაც, "რას ელოდები".
მინდა ვიცოდე, თუ იწვიმებს.

ცა იღრუბლება. ქუხს. მრისხანებს.
"დაამტვრიე მაგას ფეხები", ჩემი ერთ-ერთი მამიდა ამბობს
"ახლა აკოცე". ვაკეთებ რასაც მეუბნებიან.
ტროპიკული ქარის არაფრისმომცემ სიცარიელეში, იხრებიან ხეები.

ბავშვს არ უკივლია, მაგრამ მე მახსოვს, მაშინ როგორ ამოიოხრა,
როდესაც მივწვდი, მის პაწია, უცოდველ ფილტვებს და გამოვგლიჯე,
ხორცმეტივით, მწერებისათვის. ნათესავებმა მომილოცეს, მქუხარე ტაშით.
ეს იყო მაშინ, სავარაუდოდ, როცა დავნებდი.

ახლა, როდესაც მე ვპასუხობ ტელეფონის ზარს, მისი ტუჩები
ყურმილშია; როდესაც მძინავს, კარგად ნაცნობი სახის გარშემო,
თავს იყრიან მისი თმები, ნაცნობ ბალიშზე. სადაც არ ვეძებ,
მის ფეხებს ვპოულობ. ის ,არის ის, რაც ჩემი ცხოვრებისაგან დარჩა.



"The Dreadful Has Already Happened"


The relatives are leaning over, staring expectantly.
They moisten their lips with their tongues. I can feel
them urging me on. I hold the baby in the air.
Heaps of broken bottles glitter in the sun.

A small band is playing old fashioned marches.
My mother is keeping time by stamping her foot.
My father is kissing a woman who keeps waving
to somebody else. There are palm trees.

The hills are spotted with orange flamboyants and tall
billowy clouds move behind them. “Go on, Boy,”
I hear somebody say, “Go on.”
I keep wondering if it will rain.

The sky darkens. There is thunder.
“Break his legs,” says one of my aunts,
“Now give him a kiss.” I do what I’m told.
The trees bend in the bleak tropical wind.

The baby did not scream, but I remember that sigh
when I reached inside for his tiny lungs and shook them
out in the air for the flies. The relatives cheered.
It was about that time I gave up.

Now, when I answer the phone, his lips
are in the receiver; when I sleep, his hair is gathered
around a familiar face on the pillow; wherever I search
I find his feet. He is what is left of my life.