ელი, მეგობარო გეტყვი,
თუნდაც ათასი წლის შემდეგ,
ჩვენი ცათმავალი ეტლით,
ღრუბლის ზოლები რომ ვჭიმეთ,
თურმე მეგობრობა შედგა,
წლები მოგვეპარა ჭმუნვით,
ცაში ჩვენი ნატვრის ხე დგას
სურვილს აგისრულებს ელი.
გზაზე ჩასაფრებულ ჭურვებს
ერთად ავაფაროთ ხელი.
ცხელი ივლისია ელი
და მზე გახურებულ კეცებს
ისე ალივლივებს ცაზე,
მერე ქვაფენილსაც კეცავს,
მინდა გამოვუდგე მირაჟს,
რომ არ დამეკარგოს ხაზი,
ბევრი რამ ვისწავლე დღემდე,
თუნდაც მეგობრობის აზრი...
და ნუ გავიტეხავთ გულებს,
როცა ცხოვრებაა მძაღე,
ქვაბს ხომ მოსამართლე ურევს,
ყველა მტყუანსა და ორგულს
სულში მიკვდომია ძაღლი.
ელი, მეგობარო ახლა,
როცა ზენიტშია სული
და გულს ცხელ კეცაზე ახლის,
მე შენ ამ წერილს გწერ, ელი
და თავს ვიტყუებ, კარგო,
რომ გზაა შორი და ძნელი.
ვიცი გვეღიმება ახლა,
თვალებში ჩაგვიდგა ცრემლი...
ელი, ჩემო თბილო ელი...
მოგწერ, მეგობარო, მოგწერ,
თუნდაც ათასი წლის შემდეგ.