1991წელს - გამოცხადებული დამოუკიდებლობის პერიოდში, ერს იმედი და რწმენა მიეცა.ხალხი მასიურად შემოტრიალდა ეკლესიისკენ, მაგრამ  მალევე გამოჩნდნენ სამნი, რომლებმაც ილიას მკვლელობაზე მეტი, საქართველის მკვლელობა განიძრახეს და ესროლეს კიდეც. მაშინ სამართლიანობამ-უსამართლობა შეცვალა,შუქმა-უშუქობა,იმედმა- უიმედოობა,გაზმა- უგაზობა, რწმენა - ურწმუნოებამ. სწორედაც მაშინ გააქტიურდნენ რასელისტური მოძრაობის წევრები: ხალხს "წრმენას" და "იმედს" უსახავდნენ ამშვიდებდნენ ათვინიერებდნენ. მაშინაც ბევრი სასულიერო პირი "შეშფოთებას" გამოთქვამდა ამის გამო. მაშინ ერთმა სტუდენტმა მოუწოდა სასულიერო პირებს გამოსულიყვნენ ეკლესიიდან, საღამოთი უბან უბან  (უდენობისგან და უგაზობისგან) ეზოებში ცეცხლ დანთებულ ხალხთან მისულიყვნენ და სიყტვას-სიყტვა დაეპირისპირებინათ. თითქოსდა ყველანი მართლმადიდებელნი ვიყავით, მაგრამ ზოგს ძლიერი ფესვი აღმოაჩნდა ზოგს სუსტი, სწორედაც ამ სუსტ ფესვთან იყო მისვლა საჭირო და პატრონობა, რომ ამ მართლმადიდებლურ ბაღში სხვის ფესვს არ გაეხარა.მაგრამ დარჩა" ხმა მღაღადებლისა უდაბნოსა შინა" ,თუმცა რა სტუდენტს, მეორე ილიასაც  კი არ უგდებდნენ ყურს.
ვუძღვნი ყველა დროის ფარისევლებს!

ერთდროსა ჩვენცა დავდიოდით ასე კარდაკარ,
და სიტყუას ღვთისას ვთესდით ირგვლივ თავგამეტებით,
დღეს კი რას ვხედავ, ჩამომჯდარხართ თბილად  ნარნარად
მხოლოდ მოსავალს ითვლით სამჯერ გადამეტებით,

საკმეველს ჰყიდი,სანთელსა ჰყიდი , ხატსაც კი ჰყიდი,
გადააქციე სახლი ღვთისა ისევ დახლებად,
ვხედავ არა გაქვს,არც ღმერთისა, არც კაცის რიდი
მერე იპარავ -დანთებულ  სანთელს -ჰყიდი ახლებად.


როგორც ზარმაცი გლეხი, ისე წამოწოლილხარ,
მხოლოდ მოსავალს ელი ხისგან, ერთხელ დათესილს,
ხეს როცა უჭირს, ვერა მოვა რა, შენთან სათხოვრად
უნდა მიხვიდე მოეფერო აპკურო კირი.


და რო დაბერავს ქარი ისევ დასავლეთიდან,
მოიტანს მარცვალს, ჩვენთვის უცხო ქვია სახელი
არც კი განაღვლებს სარეველა მოედო ბაღნარს
და ამ თესლიდან მოსავალსა ნეტა რას ელი?*


მერე კი იტყვი, გაიმეორებ ცოდვას ადამის,
სხვას დააბრალებ  უფლის ბაღის გავერანებას,
მარცვალს,მოტანილს,ქარის ქროლვას გადააბრალებ,
უფალი გკითხავს შენ მებაღევ ჩრდილში გეძინა?