მე _ დავრდომილი მეუდაბნოე,
შენ კი _ უდაბნოს წითელი მთვარე.
ათასი წლის წინ მარტო დამტოვე, _
ათასი წელი ცრემლები ვღვარე.

რატომ გამოჩნდი ასე უეცრად?
სარკმლიდან მწველი სინათლე მზვერავს...
შენს რძისფერ თითებს ვკოცნი და ვიცვამ
მათთვის წამებით მოქსოვილ პერანგს.

მდუმარედ იდგნენ პირამიდები...
სიმარტოვეში შედევრებს ვქმნიდი,
შენ კი უშორეს ცასთან იდექი, _
მიუწვდომელი, ცივი და მშვიდი.

და გავველურდი, როგორც ყივჩაღი, _
უთვალავ ღამით ნაქანდაკარი.
რატომ წამართვი და გამიჩაღე
ჩამოღვენთილი სულის ლამპარი?

მე _ დავრდომილი მეუდაბნოე,
ათას წელს ისევ დაველოდები,
მაგრამ დამპირდი, სანამ დამტოვებ,
რომ უსათუოდ განმეორდები.