ჩანს უშენობის ცეცხლი განელდა, რადგან შევძელი შენზე ლაპარაკი, მაგრამ ჩვეულება, მაინც რჯულზე უმტკიცესია: ყოველ ღამით, თბილ ლოგინში ჩაწოლის წინ ვფიქრობ შენზე.
მერე ტკივილით მაგონდება, რომ შენი საბანი ჩემსაზე ბევრად ბუნებრივია, ორი მეტრი სისქის და მიუწვდომელ სითბოს შეიცავს.
მის სიმძიმეს კი ჩემი მიკროსამყარო ნელ-ნელა იჩვევს.
ვცდილობ ვერ გაზომონ შვილებმა ჩემი ტკივილის სიღრმე, მათი წილი დარდის დროც მოვა.
ჯერ მე ვატარო კაცობრიული მემკვიდრეობა – სინანული ხელისგულზე ვერშემწვარი ერბოკვერცხისთვის.
არახალია -  წაქცეული ხე ადვილი გასაზომია. მის ფონზე უფრო ადვილი შესამჩნევია საკუთარი სულის სიმწირე.
იმ მადლობის გახსენება ყველა ტკივილზე უმძიმესია, შენ რომ მიხდიდი ყოველდღიური სატელეფონო მოკითხვისთვის. ალბათ მე ამას ვერასდროს შევძლებ - ერთხელ არ დამცდეს საყვედური შვილის წინაშე, იშვიათი ვიზიტებისთვის.
მზად ვარ გავაჩერო ქუჩაში ხალხი და მთელი ხმით დავუყვირო: ოცი, ოცდაათი, ორმოცი წლის შვილებო, ნუ დაუშლით დედებს, მოგეფერონ ენისმოჩლექით. მოგვიანებით შვებას ვერ მოგგვრით მცდელობა, პარაკლისებით და სანთლის მადლით წაშალოთ მის წინაშე დანაშაული.
                                                                ***

როცა ტაძარში მიცვალებულთა კუთხესთან ვდგები, ყოველთვის მინდა წარმოგიდგინო შენს ახალ განზომილებაში.
რაც მეტად ვცდილობ, მით უფრო ღრმად ვიძირები საკუთარი ცნობიერების უსუსურობაში.
შენ - უღმერთობის ეპოქის შვილს უფლის სამსჯავროს შიშის გარეშე გიყვარდა მთელი სამყარო და მცნება “მტერი” უცხო იყო შენთვის.
სწორედ ამიტომ ბევრ ორთოდოქსზე ახლოს იყავი ღმერთთან.
უამრავს ახსოვს შენგან მიძღვნილი სიყვარულის მცირე ულუფა - კეცის ჭადი და კვერცხწასმული ხაჭაპურები.
დრო – მკურნალი უშენობის ჭრილობას ხურავს, ამასთან ვამჩნევ (და მიხარია), როგორ მრავლდება ჩემს ლექსიკაში შენეული დიალექტური გამოთქმები. ეს კი ნიშნავს, რომ შენი სიცოცხლე ჩემში გრძელდება.