ისევ ისე
დაბინდულა საღამო...
ისევ, ჩუმი
მარტოობა ფეთქავს,
მეგობარო -
მომაწოდე სასმისი,
ამ ღამესაც -
ბარემ ლოთი მერქვას!...
ამ ღამითაც...
შევებმები იალქნებს
და ალისფრად -
მოგონებას ვხატავ,
ნაბიჯებით გავასწორებ
ფილაქნებს -
ცხოვრებას რომ
შეცდომებად აკრავს.
კვლავ, დაღლილი
მენატრება სილურჯე,
შუაღამის -
ძილნარევი განცდა,
რა ძალიან უწვიმია
სიგიჟეს...
მოგონებით -
ოცნებებს რომ გასცდა...
ჩამქრალია,
ახლა ყველა ფანჯარა,
ამ ნაბიჯებს
დაფარავენ ფარდით,
დავამთავრო დროა,
თორემ ზამთარმა -
შეიძლება დამათოვოს
მარტით!
ჯერ კი...
ისევ დაბინდული
საღამო...
მარტოობაც -
ისევ ისე ფეთქავს,
მეგობარო -
მომაწოდე სასმისი,
ამ ღამეს ხომ -
ლოთი უნდა მერქვას!...