იცი ელი ახლა, გული მიცემს როგორ,
ისევ დამეუფლა შიშის ისტერია,
ჩემს ფეხებქვეშ ცხელი დედამიწა ბორგავს,
უსახელო ცოცხლებს მკვდრები დასტირიან.
აქ უდაბნოს ქარმა გადაღუნა ღერძი,
ისევ აჭრიალებს ჭინკა გულის ჭიშკარს,
არაფერი უფრო, არაფერი მეტი – ვებრძვი...
ოქროსფერი ქვიშა ხერხემლის ტვინს მიჭამს.
და შენ მეტყვი ვიცი, ჩემო მეგობარო ,
დროა უკუღმართი, უნდა იყო მგელი,
მე ვარ ახლა მარტო, ღმერთის ანაბარა,
ხელაწვდილი ცამდე მოწყალებას ველი.
და ამ წერილს ელი, ტკივილების ხონჩას,
გიწერ მეგობარო და ცრემლები მახრჩობს,
როცა ჰორიზონტზე არაფერი მოჩანს,
ღმერთს ვთხოვ ჩამისახლდეს შვებად, სულის სარჩოდ.