„მუქთა თუთა მტრედებისთვის...
მუქთა თუთა,
ლხენა შუქთა, _
მუქთა თუთა მტრედებისთვის“...
თითა თუთა მარგალიტად გამიმუქდა,
და მის სუნზე მტრედების გუნდს სული მისდის.
ვით თავადი, მიგოგმანებს ღვთის ფრინველი
და ატყორცნილ შუბლით პენტავს სხივთა გამებს...
მწუხრის ხუნდებს გადიბუდებს მზე ნინველი,*
თეთრი ხუნდი მოციმციმე ცისკარს გახევს, _
დაიყრება მუქთა თუთა მარგალიტად,
დაესევა მას გვიძინთა იაგუნდი,
მათთან ფრენით მეც ეს სული გამიგვრიტდა,
გაიტვრინე, სულ „გუ-გუ“-თი დაგიბრუნდი.
ახლა ზეცას კალთას ვკოცნი, პილიგრიმი,
დარბაისელ ზარებს ისე ვესალმები,
რომ დამღადროს დაფიონმა მწველი სიმით
და სინაზით გაგისწორო მზეს თვალები.
მსურს, აშუღმა დაუაროს ძირძველ ქუჩებს,
დაამღეროს: „მუქთა თუთა მტრედებისთვის“...
მწამს: თბილისი ისევ ბადებს იეთიმ გურჯებს,
და მტრედთა გუნდს შავ თუთაზე სული მისდის.

ნინველი _ ჩვილი, ყრმა.