 | ავტორი: თანანა
ჟანრი: პოეზია
22 ნოემბერი, 2012 |
მკითხა ექიმმა,- რას ვუჩიოდი,
რა მაშფოთებდა ან რა მტკიოდა.
რამ გამახსენა სუნი იოდის,
იქნება, გავჩნდი არცთუ იოლად...
ან რატომ მახსოვს ყელზე ჭიპლარი,
შემოხვეული შიშის თოკებად.
მაგრამ, ვიცოდი, უკვე გიყვარდით,
და დედის რძით რომ გაილოკება
ტკივილიანი გზა დაბადების.
და ქექავს ხსოვნა ლამის უხსოვარს,
არ ითიშება ფიქრის ეკრანი.
სადღაც, სიღრმეში ყვინთვას უფრო ჰგავს,
ის მოგონება, წრედ რომ შევკარი.
ვზივარ ოჯახის მკურნალ ექიმთან,
დიაგნოზიც და რჩევაც საქები(?..)
არა მგონია, მას რომ ეფიქრა,
მარტოობა მჭირს, სხვა არაფერი...
21.11.12
| კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
10. მარტოობა მჭირს, სხვა არაფერი...
...გვერდით შეიძლება ბევრი ადამიანი გყავდეს მაგრამ,სული მაინც მარტოობას განიცდიდეს...:(((
ძალიან ლამაზია..იხარეთ..++++ მარტოობა მჭირს, სხვა არაფერი...
...გვერდით შეიძლება ბევრი ადამიანი გყავდეს მაგრამ,სული მაინც მარტოობას განიცდიდეს...:(((
ძალიან ლამაზია..იხარეთ..++++
9. ლექსი კარგია, მომეწონა!
მარტოობის გარდა სხვა ყველაფერი მჭირს! ლექსი კარგია, მომეწონა!
მარტოობის გარდა სხვა ყველაფერი მჭირს!
8. თამრიიიი.... გულის გულში ახვედრებ ყოველი სიტყვით!
აქაც გილოცავ გიორგობას!
55555555555 თამრიიიი.... გულის გულში ახვედრებ ყოველი სიტყვით!
აქაც გილოცავ გიორგობას!
55555555555
6. მკითხა ექიმმა,- რას ვუჩიოდი,
რა მაშფოთებდა ან რა მტკიოდა.
რამ გამახსენა სუნი იოდის,
იქნება, გავჩნდი არცთუ იოლად...
ან რატომ მახსოვს ყელზე ჭიპლარი,
შემოხვეული შიშის თოკებად.
მაგრამ, ვიცოდი, უკვე გიყვარდით,
და დედის რძით რომ გაილოკება
ტკივილიანი გზა დაბადების.
და ქექავს ხსოვნა ლამის უხსოვარს,
არ ითიშება ფიქრის ეკრანი.
სადღაც, სიღრმეში ყვინთვას უფრო ჰგავს,
ის მოგონება, წრედ რომ შევკარი.
ვზივარ ოჯახის მკურნალ ექიმთან,
დიაგნოზიც და რჩევაც საქები(?..)
არა მგონია, მას რომ ეფიქრა,
მარტოობა მჭირს, სხვა არაფერი...
+ + +
მეც მჭირს, როცა შემომიტევს ხოლმე, ექიმებთან გავრბივარ. :) მშვენიერი ლექსია.
რა თქმა უნდა 5. მკითხა ექიმმა,- რას ვუჩიოდი,
რა მაშფოთებდა ან რა მტკიოდა.
რამ გამახსენა სუნი იოდის,
იქნება, გავჩნდი არცთუ იოლად...
ან რატომ მახსოვს ყელზე ჭიპლარი,
შემოხვეული შიშის თოკებად.
მაგრამ, ვიცოდი, უკვე გიყვარდით,
და დედის რძით რომ გაილოკება
ტკივილიანი გზა დაბადების.
და ქექავს ხსოვნა ლამის უხსოვარს,
არ ითიშება ფიქრის ეკრანი.
სადღაც, სიღრმეში ყვინთვას უფრო ჰგავს,
ის მოგონება, წრედ რომ შევკარი.
ვზივარ ოჯახის მკურნალ ექიმთან,
დიაგნოზიც და რჩევაც საქები(?..)
არა მგონია, მას რომ ეფიქრა,
მარტოობა მჭირს, სხვა არაფერი...
+ + +
მეც მჭირს, როცა შემომიტევს ხოლმე, ექიმებთან გავრბივარ. :) მშვენიერი ლექსია.
რა თქმა უნდა 5.
5. ან რატომ მახსოვს ყელზე ჭიპლარი,
შემოხვეული შიშის თოკებად.
მაგრამ, ვიცოდი, უკვე გიყვარდით,
და დედის რძით რომ გაილოკება
ტკივილიანი გზა დაბადების.
და ქექავს ხსოვნა ლამის უხსოვარს,
არ ითიშება ფიქრის ეკრანი.
სადღაც, სიღრმეში ყვინთვას უფრო ჰგავს,
ის მოგონება, წრედ რომ შევკარი.
ეს თითქმის ცალკე ლექია, ძალია მომეწონა...ლამაზად ნათქვამი
მთელი ფილოსოფია...555
გუშინ წავიკითხე და კომენტარი არ დამიდია, ამ ფორუმის გადამკიდე.. აქეთ ვეღარ ვიხედები...:) არადა ძალიან მომეწონა...:-* ან რატომ მახსოვს ყელზე ჭიპლარი,
შემოხვეული შიშის თოკებად.
მაგრამ, ვიცოდი, უკვე გიყვარდით,
და დედის რძით რომ გაილოკება
ტკივილიანი გზა დაბადების.
და ქექავს ხსოვნა ლამის უხსოვარს,
არ ითიშება ფიქრის ეკრანი.
სადღაც, სიღრმეში ყვინთვას უფრო ჰგავს,
ის მოგონება, წრედ რომ შევკარი.
ეს თითქმის ცალკე ლექია, ძალია მომეწონა...ლამაზად ნათქვამი
მთელი ფილოსოფია...555
გუშინ წავიკითხე და კომენტარი არ დამიდია, ამ ფორუმის გადამკიდე.. აქეთ ვეღარ ვიხედები...:) არადა ძალიან მომეწონა...:-*
3. მომეწონა მეც ლექსი ძალიან!
მოკითხვა ავტორსაც და კომენტატორებსაც! მომეწონა მეც ლექსი ძალიან!
მოკითხვა ავტორსაც და კომენტატორებსაც!
2. ექიმის მისამართს ვითხოვ, უბრალოდ მრგვალბეჭდიანი ცნობა მინდა მეც ამავე დიაგნოზით, ვაი-ექიმებს უნდა ავაფარო სახეზე
ლექსი ისეთია გულზე რომ მომეცხო - რაღაც ჩემეული თუ საჩემო
<3 ექიმის მისამართს ვითხოვ, უბრალოდ მრგვალბეჭდიანი ცნობა მინდა მეც ამავე დიაგნოზით, ვაი-ექიმებს უნდა ავაფარო სახეზე
ლექსი ისეთია გულზე რომ მომეცხო - რაღაც ჩემეული თუ საჩემო
<3
1. ეგ დაავადება განკურნებადია, თუმცა ქრონიკულშიც იცის გადაზრდა:) ეგ დაავადება განკურნებადია, თუმცა ქრონიკულშიც იცის გადაზრდა:)
|
|
| მონაცემები არ არის |
|
|
