საღამოა , ტელევიზორს ვუზივარ და ანგარიშმიუცემლად ვუყურებ ეკრანს. სერიალების დროა. მე მაგათთვის  არასდროს მცალია,მაგრამ თვალი მაინც სწრაფია......უცებ ფილმში  მუნჯების ხელებით  საუბარს მოვკარი თვალი,რაღაცას გამალებით უხსნიან ერთმანეთს,ჩხუბობებ, ჰაერში ხელის ნაცნობ მოძრაობებს აკეთებენ.
      მოგონებებში ჩავიძირე....ვიცნობდი ადრე ერთ ყრუ-მუნჯ ბიჭს,სადაა ნეტავ ახლა ამირანი? ბოლო ინფორმაციით ცოლი მოუყვანია ,შვილებიც ყავს. ცოლი მასავით ყრუ-მუნჯია,საბედნიეროდ შვილები მოლაპარაკე შეძენიათ.ბავშვებს დედა უზრდით,რადგან თვითონ შვილებთან საუბარი არ შეუძლიათ.
  ისევ ბავშვობაში გადავედი ფიქრით.სოფელში სადაც ჩვენ ვისვენებდით,ამირანჩიკიც ხშირად ჩამოყავდა ბებიამისს.დაახლოებით 13-14 წლის  იყო (მე მაშინ 10 წლის ვიქნებოდი), ქალაქელი ბიჭი მაღალი.ლამაზი, „ფირმა“ტიპი,მოკლე  ,თეთრი ,გაქათქათებული  შორტებით  . ბებია ექიმი ყავდა,პედიატრი,მისგან ვიცოდით 
ყველამ,რომ მისი სიყრუე ბავშვობაში გადატანილი ინფექციის ბრალი იყო. მისი ლაპარაკი მხოლოდ ლუღლუღი
იყო,სხვა არაფერი,თუმცა ძალიან ცდილობდა.  მაგრამ ჩემ სახელს მაინც გამორჩეულად,  სიყვარულით ამბობდა.
  ბავშვები გაურბოდნენ მასთან ურთიერთობას,რადგან მისი არ ესმოდათ.მე კი ვერსად  დავემალებოდი,რადგან კარის  მეზობლები ვიყავით.თუმცა მაინც გავურბოდი,არა გაძნელებული კომუნიკაციის,არამედ სულ სხვა მიზეზის გამო....მისი დაჟინებული მზერა საზაფხულო სარაფანში ჩაცმულ გოგონას მწვავდა და უხერხულობას ვგრძნობდი.
  თავისთავად ის არ იყო სრულყოფილი 13 წლის მოზარდი,თუმცა ,  მისი ახლობლები ცდილობდნენ,თანატოლებში  მის ინტეგრაციას .ისე  გულით კარგი ბიჭი იყო, თბილი და მოსიყვარულე. ჩამოსვლისას , როცა პირველად მნახავდა,ისე ჩამეხუტებოდა,ძვლებს ტკაცანი გაუდიოდა...
  ერთხელ ამატირა კიდევაც.
    მე ამირანი  თავის მუნჯურ ენას მასწავლიდა. პირველად ლოყაზე ხელი მიიტანა,ღაწვთან და მითხრა, ლამაზი ხარო. ვიცოდი ,  მათ ენაზე როგორ იყო გოგო,ბიჭი,ლამაზი,ცოლი თუ შეყვარებული, სხვა რამეს კი ხელებით და ფეხებით ველაპარაკებოდით და კარგადაც ვხალისობდით. ერთი ცუდი თვისება ქონდა....თუ საუბრის დროს  სახეში ვერ გიყურებდა, პირსა და ტუჩებში, ეჭვიანობას იწყებდა და აგრესიულიც ხდებოდა, რაგდან  ასე ნათქვამს ვერ იგებდა.
  ჯანმრთელი ,  ქურციკივით მაღალი ფეხები ქონდა.  ისე ევლებოდა სიმაღლეებს,ღობეები არ აკავებდა.სახელიც  პერსონალურად მისთვის იყო---ამირანჩიკი.  ალბათ რუსეთუმე ბებიის ხასიათის გამო.

    ამირანი ქალაქში გაზრდილი ბიჭი იყო და ინდაურები ნანახი არ ჰყავდა.  ერთხელ მეზობლის ჭუკები  მდინარეში უყვინთავებია და თორმეტივე დაუხრჩია.საბრალო ანიჩკა ბებო ისე დასტიროდა და მოსთქვამდა თავის ჭუკებს,
როგორც ომში დაკარგულ მეუღლეს ....
  მახსოვს, ბალახზე ვკოტრიალობთ  ბავშვები და ვთამაშობდით.უცებ თვითმფრინავმა გადაგვიფრინა....
ამირანიჩკმა თავი მაღლა ასწია და თვალი გააყოლა. სახტად დავრჩით,მან თვითმფრინავის ხმა გაიგონა.
თვითონაც უხაროდა...
მას იმ სიხშირის ბგერები ესმოდა,რომელსაც  თვითმფრინავი გამოსცემდა. მეტი სენსაცია რაღა გვინდოდა,დიდხანს  და გულუბრყვილოდ  ვლაპარაკობდით მის საზღვარგარეთ ეფექტიან მკურნალობაზე.

  წლები გავიდა,მე  სტუდენტი ვიყავი და თბილისში ვსწავლობდი.ბევრჯერ მინახავს პლეხანოვზე  გოგოების გუნდით გარშემორტყმული.  პოპულარული იყო თავისი განსხვავებული იერით და კიდევ იმით,რომ ყრუ-მუნჯი იყო.ერთხელ მეც შემხვდა,მეტროდან ამოვდიოდი, დამინახა, მიცნო და გაეხარდა.კიდევ ერთხელ  დამამტვრია ძვლებში, თავისებურად,
მკითხა, როგორ ხარო. მხრები ავიჩეჩე,  კარგად მეთქი. მარჯვენა ხელის  ბეჭდის ადგილას ხელი მივიტანე, ოჯახი ვკითხე, მიხვდა,ლამაზად გაიცინა და
----ორი პატარაო----ხელებით მანიშნა.
----ტელეფონი მითხარი შენი მეთქი----ყურთან ხელის მიტანით ვანიშნე.
-----რათ გინდა,მე მაინც ვერ დამელაპარაკებიო----მანიშნა ჯესტებით.  შემრცხვა,    ეს როგორ ვერ გავითვალისწინე მეთქი.
    როცა ერთმანეთს  დავშორდით, ჩემმა მხლებელმა გოგონებმა მისი ნაკლი ვერ შეამჩნიეს. 
    რავიცი,  მშვენოვრად  ელაპარაკებოდიო,  კარგად იცინეს.


    ტელევიზორი ისე ლაპარაკობდა,  არც მესმოდა. გამხმოვანებლის ხმამ გამომაფხიზლა--
      -----მეორე სერიის დასასრულიო...
    ფილმი დამთავრებულა, მე კი ამ ფილმმა საათნახევრით  ბავშვობაში დამაბრუნა