| ავტორი: აპარმიჟ- ჟანრი: პოეზია 6 იანვარი, 2013 |
ვერ ვცნობ მე ამ სამყაროს, ღმერთის ნიღაბს რომ მოჰგავს, ვცდილობ რომ ამოვიცნო, მაგრამ თვალი მღალატობს. და დღითიდღე მკვეთრად ვგრძნობ, ამქვეყნიურ ობლობას, როცა ასე მარტო ვარ: ისე, როგორც არასდროს.
თვალები კი, თვალები, ვერ ხედავენ მიღმიერს, საიდანაც უფალი, ცხადად მხედავს მარადჟამ. როცა სული – ობოლი, იმ ზეცისკენ მიიწევს, ღრუბლები რომ უჩინა, ამ სამყარომ დარაჯად.
აღარც მე აღარ მიკვირს ჩემი გაუცხოება და უცხოთა თვალებში, ჩემს ანარეკლს არ ვეძებ. როგორც წყნარ ტბას, ზეციდან, მთვარის სახე მოება, მეც ასე ვარ მიბმული, მუდამ აღმოსავლეთზე.
კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
მონაცემები არ არის |
|
მონაცემები არ არის |
|
|