მონმარტის ნაპირზე მეტივე მოცურდა,
ჩვენთან ჯერ დილაა, გზებს ვტკეპნით მიუვალს
და როცა პარიზი აღმერთებს დიუმას,
მე გუდამაყარში ჩოხელზე ვლოცულობ...

"ბიგ-ბენი", ლონდონში,  ზუსტად და ნამდვილად,
აღვიძებს ევროპას... მის ზარებს ელიან...
ჩვენთან კი, დრო ახლა ისეთი ნელია,
რომ მაჯის საათიც ეწევა ადვილად...

აფრიკას, ნილოსის ზვირთების თამაში
აკვირვებს და ქვიშის ნაპირებს აუშლის.
ჩვენთან კი, ხევსური დალალებს გაიშლის
და დედიშობილა ბანაობს არაგვში.

როდესაც ინდოეთს აწყდება ქარები,
მზის ტაძარს უცქერენ, დრომ რომ ვერ დალია.
ამ დროს კი, ყაზბეგში ნისლების კვამლია,
მოისმი გერგეტის სამების ზარები.

თუ კი, ვენეცია უკვდავი განძია,
თუ გზა რომის გარდა ვერსაით ვერ წავა,
თუ კი, იქ, ქვისაგან ობელისკს ძერწავენ,
ყველაფრის პასუხად მეყოფა ვარძია...

სხვაგან თუ ცათამბრჯენს უთვლიან ნაბიჯებს,
სხვაგან თუ ცხოვრება დასჩემდათ მარტივი,
მე ფიქრებს ავიშლი ადრეულ მარტივით
და ჩემი სამშობლოს ტკივილი მაგიჟებს!