ლოკოკინები

  მილიონობით წლების მიღმიდან, 
მოდიან დინჯად, აუჩქარებლად,
არ აშინებთ ცივი ქარები.
  საკუთარ ზურგით ეზიდებიან
თავიანთ ბინას- მკვიდრსა და სანდოს,
როგორც ზურგჩანთას
მთასვლელები.
  ლორწოვანმა და ლომფილო სხეულმა მათმა
გაუძლო წარღვნას, გამყინვარებას
სხვათა და სხვათა.
  მათთვის ადგილი ვერ გამონახა
ვერცა ნოემ კიდობნის ძირში,
არც წითელ წიგნში
დაამკვიდრეს ყოვლისმცოდნე მეცნიერებმა.
  მაინც მოდიან, მოჰყვებიან წელთა დინებას
ლოკოკინური სიჯიუტით და დაჟინებით,
  რადგან არიან მოქნილები, მართლაც საოცრად,
კარგად იციან თავისი საქმე-
მიწაზე ცოცვა.
  რაც მთავარია,
არ იწუხებენ თავს ოცნებით
ცაში ფრენაზე.
          2008