ბაბუაწვერისთვის ჰგავს სულის შებერვას
ფიქრები, რომლებიც გტკივა და განიცდი.
და როგორც ზამთარი, კოჭამდე თებერვალს,
შენ იცვამ პერანგს და...
არ იცი...
არ იცი...

თუ როგორ დაჰყვება ჭადრები ბილიკებს.
მეც ხომ ამ ბილიკზე ხეტიალს ვუნდები.
და როცა ამინდი გრძნობებს აქილიკებს,
შენ ხუჭავ თვალებს და...
დუმდები...
დუმდები...

გიტაცებს ბახის და შოპენის ჰანგები,
სიჩუმეს მოისხამ სხეულის ფარაჯად,
კარს აქეთ სახლი გაქვს - ყინვისგან ნაგები
კარს იქით სივრცე კი...
არაჩანს...
არაჩანს...

გაჰყურებ სარკმლიდან (სიშორით სნეული)
ჰორიზონტს, რომელსაც არსაით მიჰყავხარ
ყოველდღე იღვიძებ ცივი და ეული,
მე მაინც მასეთი...
მიყვარხარ...
მიყვარხარ...

ბაბუაწვერისთვის ჰგავს სულის შებერვას
ფიქრები, რომლებიც გვტკივა და განვიცდით.
და როგორც ზამთარში უსახლო ბებერი,
მე ისევ მოვალ და...
დაგიცდი...
დაგიცდი...