დიდი ხანი არაა, რაც  ჩემ გარშემო უცნაური ,  პარანორმალური,  მოვლენები ხდება.  აი,  მაგალითად ,  ჩემ გარშემო მიზიდულობის ძალა გაქრა....  ირგვლივ ყველაფერი მიმოიფანტა  და ქაოსურად ყრია....
იმ ყველაფერმა,  რაც ჩემ გარშემო ტრიალებდა , მაფიქრებდა,  მამოძრავდა ,  მაოცებდა,  მაყვარებდა,  მაძულებდა, მიზიდულობის ძალა გაარღვიეს,  დაძლიეს, გაწყვიტეს და ადგილი შეიცვალეს დროსა და სივრცეში....დამშორდნენ....
ეტყობა მუხტი დავკარგე,  დადებითი მუხტი....მიზიდულობის ძალაც ამიტომ გაქრა....

    სამყაროში რამდენი დადებითი მუხტიცაა,  იმდენივეა უარყოფითი,  რომ წონასწორობა იყოს შენარჩუნებული...მე კი წონასწორობა დავკარგე...ჩემმა პოლუსებმა ურთიერთმიზიდულობა დაძლიეს და გამინაპირდნენ.

    ამას კიდევ როგორმე გადავიტანდი,  მაგრამ  აგერ უკვე ორი წელია, რომ „ისინი“  ჩემთან ერთად ცხოვრობენ (ან მე ვცხოვრობ მათთან).  მე მათ ვერ ვხედავ,  მაგრამ ვგრძნობ,  მესმის მათი სუნთქვა,  უხმაურო და უსაფრთხო.  მათი აურა ჩემზეც გადმოდის ,  მათ სითბოს ჩემი სხეული გრძნობს,  ჩემი კანის შრეები...ინფრაწითელ გამოსხივებას,  რომელსაც ორი წყვილი თვალი აფრქვევს,  რომლებიც გვერდიდან არ მცილდებიან , ქვეცნობიერში მისახლდებიან და სტიმულს მაძლევენ....
მე ამას  მხარში დგომას ვეძახი.  არა,  ისინი სულში დგომას    უფრო ახერხებენ.  ძილშიც,  ცხადშიც,  სიზმარშიც კი ჩემთან არიან,  ჩემ საწოლში წვებიან,  ენერგიით და სიყვარულით მავსებენ....ხანდახან მწვავენ,  მაგრამ ეს წვაც მსიამოვნებს.  ეს ცეცხლიც,    რომელიც ნებისმიერ წვაზე უფრო სასიამოვნოა...

  თუ მე ის მუხტი,  რომელიც დედამიწასთან მაკავშირებდა, დავკარგე და ეს ორი წყვილი, ინფრაწითელი გამოსხივების მქონე თვალი ყოველდღე მწვავს,  მაშასადამე,მე უკვე სხვა სამყაროში და სხვა გამზომილებაში ვარ....ტოპოლოგიურ სივრცეში და მეოთხე  განზომილებაში.....
  უდიდესი ენერგია....
  უსასრულო ზეცა....
  ბოლოში გვირაბი....
    მე დავბრუნდები