მზემ ოქროსფერი ნაწნავი
ალვის ტოტებზე დაკიდა.
ცა ელვით დაუკაწრავი,
გვიმზერდა ცისფერ სარკიდან.
გაგორდა ღრუბლის გორგალი,
ცას ალაგ ფერი ეცვალა.
წვეთები ისე მორბოდნენ,
თითქოს სხვა დროს არ ეცალათ.
სისხარტით დასცხო ისხარმა,
მზემ დაიბანა თავ-პირი.
კარგამოღებულ ცისკართან,
თითქოს და თქმა დააპირა:
-დაუქარგავთო ბალახებს
გაზაფხულისთვის სამოსი.
შენს ქვეშეთს, ერთი განახა,
რა სურნელი დგას სამოთხის!..
მობრძანდებოდა იგრიკა,
მაყრულით სიო-ნიავის.
მზე სხივებს ფენდა ირიბად,
ამ ფერთა სიმფონიაში.
      25.03.13