....ცხოვრება სულაც არ არის მარტო სიფრთხილე----აგრძელებს ლექციას  ჩვენი ახალგაზრდა
ფსიქოლოგი.    ამ სიტყვებმა  გამომაფხიზლა. ნახევარი საათია ლექციას ვუსმენ  და გონებით სხვაგან ვარ.
თვალწინ მთელმა ჩემმა ცხოვრებამ  ჩამიარა. სიფრთხილეო.....განა როდესმე თავს 
ვიზოგავდი? ყველანაირად ვფრთხილობდი, მაგრამ , იმ ერთმა, საზარელმა, წამმა ყველაფერი
შეცვალა. მე  საკუთარი  თვალით დამანახა ჩემი შვილის უბედურება, თვითონ  ლუკა , საღსალამათი ბიჭი,
ეტლში ჩასვა და სამუდამოდ ხეიბრობისთვის გაწირა  . მაგ წუთის  ამოჭრას  ჩემი მეხსიერებიდან დღემდე ვცდილობ...უშედეგოდ...
  ლექცია დამთავრდა. დაგვიანებულა. ნეტავ , კითხვები არ დაგვისვას და მალე გაგვათავისუფლოს...
  ტელეფონი ჩავრთე.  ორი მესიჯი იყო შემოსული: პირველი ნინიკოსგან, მწერდა,სკოლიდან
მაგვიანდება და ლუკას ვერ მივხედავო. შემეცოდა, ძმის გამო მასაც გაუმწარდა სიცოცხლე. 
მეორე თვითონ ლუკასგან იყო:
---დე, გაგვიანდება? მომშივდა . ნინიკო არ ჩანს და გავიცხელებ წვნიანს.
შუბლი გამიხურდა.  მარტო ვერ შეძლებს.  ნაბიჯს ავუჩქარე, უკვე კორპუსს ვუახლოვდები.
სადარბაზოსთან  სასწრაფო დგას,  ლუკას ეტლი იქვე მიუგდიათ მეზობლებს ....პირდაპირ
მანქანასთან გავჩნდი  და  ღია კარში შევვარდი. ლუკა გაფითრებული წევს. შარვალი
მუხლებამდე აქვს შეხეული და იქედან წითელი  და აყვლეფილი წვივები მოუჩანს.
---ძალიან ცხელი იყო და იმიტომ გადმომექცა,დე  ----როგორც კი დამინახა,  მომიბოდიშასავით.
---ნუ გეშინია,შვილო,  არაა ძლიერი დამწვრობა---შუბლზე ოფლს ვწმენდ და ვეფერები, თან
წვივებისკენ  ვაპარებ თვალს.
---მე მაინც ვერ ვგრძნობ, დე...
... სიფრთხილე...მარტო  სიფრთხილე....მიწივის ყურებში ...