მე შენ გიძღვენი ას ერთი ვარდი,
ჩემი ოცნების ფერიას ჰგავდი,
შენ შემაჩვიე ფიქრი და დარდი,
უტყვი დუმილით,  წვეთ-წვეთად მკლავდი.

რად არ მიმხელდი საკუთარ წადილს,
მზედ ასხივებდი, თვალებით მწვავდი,
ო, დედოფალო ვლოცავ შენს მანდილს,
შენ, მორაკრაკე ნაკადულს ჰგავდი.

ხან მწველი მზე ხარ, ხან სხივი მნათი,
ხანდახან ანცი, გიჟმაჟი მარტი,
ბევრჯერ გიძღვენი ას ერთი ვარდი,
ისევ მიყვარხარ, როგორც მიყვარდი.

( ჩემს საყვარელ მეგობარს მივუძღვენი,
ოთოს,
გაგიმართლებს ძამიკო სიყვარულში,)