უცნაურია არა? როცა უზარმაზარი სივრცე ფურცლისა გიყურებს, შენც მას უყურებ, მერე გტკივა რაღაც ან პირიქით და ტკივილისაგან უკვე გიხარია. Gგიხარია იმდენად, რომ ჩნდები სადღაც, შეიძლება ითქვას ცოტათი ბანალურ სივრცეში.
  სად?
უბრალოდ სივრცეში , სადაც ქარის წისქილია და ბორბალი ტრიალებს, მასთან ერთად კი შენი ცხოვრებაც და როგორც პატარა ჭიაყელა გარდაიქმნება ხოლმე პეპელად, ხვდები რომ იგივე გემართება. მერე იქვე შაოსან კაცს შეამჩნევ, რომელსაც ბადე უჭირავს, მწერების საჭერი ბადე და უმაწყალოდ იქნევს თუ გიქნევს ვერ გაგიგია.

  ისევ ტრიელებს ქარის წისქვილი და იაზრებ, რომ თურმე შენ ამუშავებ მის მექანიზმს, შაოსანიც უკან მოგსდევს და გარბიხარ.


--- ქარი რატომაა დიტო?
--- არ ვიცი, ეტყობა... მივყავართ?
---არა, ჯერ არა. ის ტიპი არ გამოჩენილა.
--- ვიზე ამბობ ტო?-- მერე თითქოს გადაივიწყაო და: -- გახსოვს 13-ის რომ გავხდით?
--- ხო, მაშინაც უბერავდა წისქვილი... იქ სათიბზე ვნახე პირველად...
--- ვინ ის შავი?
--- შავი არა წითელი,  ხი, ხი, ხი
--- ვაააა
--- ვა კი არა, 13-ის რომ გავხდით ვნახე ვიღაც ქალი და ასე მითხრა ვინც რა უნდა გითხრას არ დაუჯეროო. Mმერე მე მოვალ და... აი მერე რა მითხრა აღარ მახსოვს.
--- მერე?
--- მერე გაქრა და წისქვილიც დაიკარგა, ის ადგილიც სადაც ვიდექით.
ერთი მახსოვს ასე თქვა ქარი აღარ იქნებაო.
--- აბა გადავრჩენილვართ. ვახახახა
სატელეფონო ზარიც იყო:
---13-ის გახდი? ხო, იცი ეგ თარსია და ფრთხილად, -- ჭკუა დაგარიგა და ჩაიხითხითა.

  არ დაუჯერო, არ დაუჯერო -- წამოტივტივდა შენს თავში.
 
***
შენ ისევ იმ წისქვილზე ხარ გაკრული და ამუშავებ, ატრიალებ. ნეტავი რას ფქვავ ამდენს? საკუთარ თავს? თუ იმ, პირველ ცამეტ წელიწადს და ცდილობ ყოველი ასეთი ზმანებისას ცამეტჯერ შემოატრიალო საკუთარი ძალით წისქვილის ბორბალი, რადგან ქარი აღარაა.


--- გახსოვს დიტო მეცამეტე გამოცდა მეცამეტე აუდიტორიაში?
--- კი, ის ცამეტი, სულელური აკორდიც, გიტარაზე რომ ჩამოვკარით ერთად.

  ეს, მეორე ცამეტ წელიწადში მოხდა.
  მესამე დეკადაში, როდესაც კვლავინდებურად შემოტრიალდა  წისქვილის ბორბალი, ისევ თეთრებში გამოწყობილი ქალბატონი გამოჩნდა. აღარ ცეკვავდა, მაგრამ თვალებში გიყურებდა.

--- რატომ მიყურებთ ასეთი თვალებით?--ხმა არ ამოუღია, ადგილიდანაც არ დაძრულა. შენ ისევ განაგრძე:
--- ეს, რომელი მეცამეტეა? -- დაფიქრდი და : -- ა,  ხო გამახსენდა -- თავი ჩაღუნე ნაწყენმა.


***
--- დიტო 39-ის ვართ.
--- მახსოვს.
--- დროა, ისევ უნდა დავატრიალოთ წისქვილის ბორბალი...
--- ქარი მაინც ამოვარდეს...
--- ძალა გვეყოფა?
--- არ ვიცი...
--- ის ქალიც აღარ ჩანს ან შემდეგ წამეტ წელიწადში გამოჩნდება ან ...
--- ან შაოსანი...?


--- დიტო 39-ის ვართ.
--- მახსოვს.
--- დავატრიალოთ?
--- ძალა თუU გვეყო... 
--- უნდა გვეყოს...

--- წავოდაააააააააააააააააააა!!! ააააა --- და ეს გადარჩენას ნიშნავდა.