„არასოდეს არ იომოთ საქართველოსთან!“
                                                                                                                    სერაფიმე საროველი.                                                                                                                                                                   
                                                           
                                                                                შესავალი
“ქვა, რომელიც მშენებლებმა  დაიწუნეს,  ქვაკუთხედად იქცა,  ვინც ამ ქვაზე დაეცემა,დაიმსხვრევა, ხოლო ვისაც ეს ქვა დაეცემა - გასრესს!”
(ახალი აღთქმა,ლუკას სახარება. 20(17,18))
  -მართებული იქნება, თუ ქვის მნიშვნელობას სამებით განვიხილავთ. ანუ ქვაში მოიაზრება
არა მხოლოდ სარწმუნოება, არამედ ერი და ქვეყანა, რადგანაც არ არსებობს სარწნუნოება ერის გარეშე და ერი ქვეყნის გარეშე.
    ეს სამი რამ, ისეთივე ერთებით განსახილველია როგორც  „ მამა და ძე  და სულიწმინდა“
ამიტომ ბრძანა ილია მართალმა:
                                            "მამული, ენა, სარწმუნოება"
ხოლო ილია მეორემ :
                                            „ღმერთი, სამშობლო, ადამიანი“.
ამიტომ ერთობით, ამ სამის წმინდა ერთება  წარმოადგენს  ქვას, რომელიც დაწუნებული, მიძინებული , დაფარული არის უგუნურთათვის, ხოლო სხვათათვის საცდურად აღმართული.
ღმერთი, სარწმუნოება, მართლმადიდებლობა - დაწუნებულ არს.
ადამიანი, ენა,  ერი - დრომდე  დამარხულ, მიძინებულ არს.                                                     
(ერი - მეტყველ ადამიანთა საკრებულო არის ,ანუ ადამიანი და ცხოველმყოფელი ენა.
რა არის ადამიანი ენის  გარეშე - პირ უტყვი, ხოლო პირუტყვი თავისთავად პირუტყვია და არ შეიძლება იყოს პირმეტყველთა საკრებულო, რის გამოც ვერ შექმნის თვითმყოფად სახელმწიფოს.)
მამული, სამშობლო, ქვეყანა - დაფარული ცნობიერებაა (რადგანაც ყოველივე სიწმინდე დაფლულ არს აქ ე.ი. წმინდა ადგილზე, და  ყოველივე ავი განშორებულია მისგან).
ამიტომ არის მართლმადიდებლობა - დევნილი და ხშირ შემთხვევაში დაწუნებულიც კი.
ერი და ენა (ქართული) - მიძინებული,
ქვეყანა (საქართველო) - დაფარული.
შეგნებულად  გავიმეორებ კიდევ :
ესე ქვა არს - დაწუნებული, მიძინებული, დაფარული.  ნებითა და მფარველობითა უფლისაითა.
ხოლო ვაი იმას ვინც ამ ქვაზე ფეხს წამოიკრავს  ან ვისაც ეს ქვა დაეცემა.
როგორც ცნობილია  მრავალნი დაეცნენ ამ ქვაზე და კვლავაც დაეცემიან,  მრავალმა ერმა და ტომმა მოიტეხა  ფეხი, მრავალმა იმპერიამ გაიტეხა თავი და მრავალნი ღმერთის ნებას განშორებულნი, ვერ აიცილებენ უზენაესის რისხვას და საშინელი - სასჯელით დაისჯებიან.
„ესე ქვა არს გვირგვინი, გამარჯვებისა ქრისტეში სიყვარულით, ან რისხვა განუზომელი ტკივილისა გარდაუვალი სიკვდილით“ .(ავტ.)
                                                   
                                            ისტორიული  ფაქტები
                                                    თავი პირველი
                ოდითგანვე მიდიოდა ბრძოლა მსოფლიო  ბატონობისთვის.  მრავალი მოკვდავნი ცდილობდნენ  დაპყრობითი პოლიტიკით  მსოფლიო მართველობის  გვირგვინი დაედგათ თავზე, მიეღოთ ტიტული „ მეფეთა მეფის“. თუმცა ვერავინ შეძლო მოკვთა შორის ჩვენს მშვენიერ პლანეტაზე სრული  გაბატონება. მსოფლიოს ფონზე საქართველო დამპყრობლელთათვის ყოველთვის იყო და რჩება გვირგვინ-თვალმარგალიტად, რომელიც მათთვის საზოგადო  უპირატესობას და სიძლიერეს გამოხატავდა და გამოხატავს დღესაც. სულ რამდენიმე საუკუნის წინ სპარსეთმა და ოსმალეთმა, ჩვენეული ეკლის გვირგვინის გამო დაიწყეს ქიშპობა და  მიუხედავად მოვლენების ტრაგიკული განვითარების უსაშველო გაჭიანურებისა გამო, ვერცერთი მათგანი საბოლოოდ ვერ გახდა მისი მფლობელი;, თითქოსდა გვირგვინის განაწილებაც მოინდომეს მაგრამ ეს ქმედებაც ისეთივე აბსურდული და შეუძლებელი აღმოჩნდა, როგორც შეუძლებელია ერთ გვირგვინში ორი თავის შეყოფა , მითუფრო  ისე რომ გვირგვინი ორ თავზე გაჩერდეს.
(რაოდენ საკვირველი არ უნდა იყოს,  მსოფლიო სამეფო დინასტიებიდან, ტიტული „მეფეთა მეფე“ მხოლოდ  ქართულ  სამეფო ოჯახს უპყრია,  თუმცა არც მსოფლიო და არც ნახევარი მსოფლიოს ბატონ პატრონობაზე ჰქონიათ ოდესმე სურვილი, მითუფრო პრეტენზია. ყურადსაღებია  ასევე ისიც რომ,  მხოლოდ სრულიად საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქი ფლობს  ორ უზენაეს  ტიტულს „უწმინდესი და უნეტარესი“. რაც თავისთავად მიუთითებს როგორც მეფის ასევე მღვდელმთავრის განსაკუთრებულ მისიაზე, რომელიც თავდაპირველადვეა დაშვებული ღვთის განგებულებითა და განჩინებით, ამიტომაც მისგანვე დაცულია და ხელშეუხებელი საუკუნეთა მიმართ, რომელსაც განწესებული აქვს დღე დროთა-მიწურვის-ჟამს მკვდრეთით აღდგეს ვითარცა ლაზარე და გაბრწყინდეს.
სამწუხარო სინამდვილედ აისახა და არაერთგზის გაცხადდა „ერთმორწმუნე“ რუსეთის დამპყრობლური, ზღვარს გადასულ მცდელობათა მთელი ციკლი, უგუნურ-ძალისმიერი მეთოდებთ მიეთვისებინათ,ის- სისავსე-სიცარიელისა, რომელიც მიმტაცებლისთვის თვითმკვლელობასთან გაიგივებულ მოუნანიებელ ცოდვასთან ასოცირდება.
ზუსტად ამ საშიშროების გამო აფრთხილებდნენ რუსი და არამარტო რუსი მამები უკიდეგანო იმპერიის მეფეებს, საქართველოს როგორც ღვთისმშობლის წილხვედრ ქვეყანას რიდითა და კრძალვით მოპყრობოდნენ. თუმცა ლტოლვა მიესაკუთრებინათ ღვთაებრივი „გვირგვინი“ იმდენად დიდი იყო რომ, დღესაც კი გრძელდება მუხანათური „თამაშები“ , საქართველოს ნაწილ-ნაწილ დაშლისა.
გვირგვინი ყველას უნდა ეკლიანი კი არავის. სწორედ ეკალი გარდასახა უფალმან ეკლესიად.
ხოლო ქართველნი , ორთავ სოფელსა შინა განწესებული ერი-სიონის ტიტულით გამშვენებული ერია და უთანასწორო ბრძოლაში ჩაბმული ბოლო ომში სანუკვარი გამარჯვებისთვის განწირული. აი რატომ გვყავს ირგვლივ უთვალავი ყვავ-ყორანი შემოსეული, განა ყვავ-ყორნებს შეუძლიათ არწივობა?!.
შედეგიდან გამომდინარე, არსებული ფაქტების არასრული ჩამონათვალი ასეთია:
ქართლ-კახეთის სამეფოს გაუქმებისა და რუსეთის იმპერიასთან მიერთების აქტი.
ქართლ- კახეთის სამეფოს გაუქმება.                                                                       
1801 წლის 24 მარტს უფლისწული დავითი ჩამოაშორეს ხელისუფლებას ,მოგვიანებით კი დააკავეს და სანკტ-პეტერბურგში გადაასახლეს.                                   
ალექსანდრე I-ის მანიფესტი გამოიცა 1801 წლის 12 სექტემბერს, მაგრამ პირველად გამოქვეყნდა 1802 წლის 12 აპრილს რუსის ჯარით ალყაშემორტყმულ სიონის ტაძარში შეკრებილ თავდ-აზნაურობის თანდასწრებით.
ადექვატური შედეგი:
იმპერატორმა პავლე I-მა (1796–1801 წწ.) ბრძანა (1801 წლის 18 იანვრის მანიფესტი), მაგრამ მალე შეთქმულებმა მოკლეს და თავისი ბრძანების ასრულებას ვერ მოესწრო.                                                                                                        1825 წლის ნოემბერში  მოულოდნელად გარდაიცვალა იმპერატორი ალექსანდრე I
1881 წელს ხალხოსნების რადიკალურმა ნაწილმა მოკლა იმპერატორი ალექსანდრე II.
1917 წლის 15 მარტს, ნიკოლოზ II  გადადგა.                                                                           
1921 წლის სექტემბერში, რუსეთის იმპერია დაემხო.
1918 წლის 4 (17) ივლისს, იმპერატორი ნიკოლოზ II ოჯახთან ერთად დახვრიტეს,
                  მათი ნეშთი კი  „ოთხი ძმის გაკვეთილში“ წაიღეს დასამარხად.
ქართული სამეფოს გაუქმებით, ქართული სამეფო დინასტიის მართველობის შეწყვეტით, რუსეთის საიმპერატორო  დინასტიამ, სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანა საკუთარ თავს.

                                                    ისტორიული  ფაქტები
                                                            თავი მეორე
1918 წლის 26 მაისს, გვირგვინი გათავისუფლდა ყოველგვარი ცრუ მფლობელისგან, თუმცა გვირგვინის მიმართ ლტოლვა იმდენად დიდი იყო რომ,  რუსეთის იმპერიის ნანგრევებზე აღმოცენებულმა, ახალმა საბჭოთა იმპერიამ  კვლავ მისი ხელში ჩაგდება განიძრახა. და 1921 წლის 25 თებერვალს კვლავ ჩაასო  მკლავი.
კვლავ ამოქმედდა გვირგვინის ძალა, მისი მფლობელის მიმართ., მხოლოდ გვირგვინს  შეუძლია დაპყრობილი, დამპყრობელად ექცია და დამპყრობელი დაპყრობილად.
1922 აპრილში ცკ-ის პლენუმზე სტალინი აირჩიეს ცკ-ის გენერალურ მდივნად,  სწორედაც გვირგვინმა მიცა ის საჭე, რომლითაც უდიდესი საკაცობრიო საქმე უნდა შეესრულებინა. მან მშვენივრად იცოდა თუ რას წარმოადგენდა გვირგვინი და როგორ უნდა მოპყრობოდა მას  რომ, წარმატება, შენება და გამარჯვება მოეტანა.
იმ დროისათვის მსოფლიოში ორი უზარმაზარი ანტისაკაცობრიო ძალა სოინიზმი და ფაშიზმი იკიდებდა ფეხს. თუმცა, ორივე მათგანი გადარჩენის ლოზუნგით, "კეთილი" მიზნებს ამოფარებულნი მოიწევდნენ კაცობრიობისკენ.
მრავალის სისხლის ფასად,
სწორედაც გვირგვინის ძალამ და  მისმა პატრონმა, იხსნა მაშინდელი მსოფლიო.
( ვიღაც საქმეში ჩაუხედავი, ყურმოკრული და პროპაგანდას აყოლილი იტყვის, სტალინი დიქტატორია, მრავალი შეიწირა, უდანაშაულოები და დამნაშავენი და მეც დარწმუნებული ვარ მრავალი უდანაშაულოებიც  მოხვდებოდნენ  უზარმაზარი სახელმწიფო მანქანის წინ. თუმცა ჩემს ეჭვს იწვევს ის რომ, ამ პროპაგანდს აქტიური მოთავე, ის დემოკრატიული ძალაა, რომელიც ჰარი ტრუმენს ამერიკის 33 პრეზიდენტს და მასონური ლოჟის წარმომადგენელს ადიდებს, რომელმაც ჰიროსიმაში და ნაგასაკში, ორი ატომური ბომბის ჩამოგდების ბრძანება გასცა და ორ დღეში სამასი ათასი უდანაშაულო მშვიდობანი მოსახლეობა დაღუპა, მათშორის ქალები , ბავშვები და მოხუცები. თუ ეს "საპატიო" პრეზიდენტი სტალინზე ნაკლებად დამნაშავედ მიგაჩნიათ? ნუთუ მას აქვს  გასამართლებელი არგუმენტი და სტალინს არა?)(ავტ. შენიშვნა. )
პირველი  სსრკ-ს გვირგვინთან  დაპირისპირება1956 წლის 9 მარტს მოხდა, და ამ დღიდან დაიწყო სსრკ-ს რღვევის პროცესი.  მისი არსებობის ხანგძლივობა დამოკიდებული იყო მანამდე მიღებული, დაგროვილი დოვლათის, ინერციით გამოყენებაზე.  ანუ მხოლოდ მის ამოწურვამდე იქნებოდა შენარჩუნებული.
1978 წლის 14 აპრილი -  ქართული ენის წინააღმდეგ გალაშქრების მცდელობა.
1989 წლის 9 აპრილს - გვირგვინის შენარჩუნების მცდელობა.
1991 წლის 9 აპრილი - საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენა
( გვირგვინი კვლავ თავისუფალია)





                                                 
                                                                        ისტორიული  ფაქტები
                                                                                  თავი მესამე
მიუხედავად საბჭოთა კავშირის დაშლისა და რუსეთის იმ პერიოდისთვის სავალალო მდგომარეობისა,იგი  მშვენივრად ათვითცნობიერებდა რამხელა მნიშვნელობა ქონდა გვირგვინის დაბრუნებას, ამიტომაც არც დროს ,არც ენერგიას, არ იშურებდა მის დასაბრუნებლად. თუმცა იმ პერიოდში, ერთადერთ უძლიერეს მსოფლიო ძალას ა.შ.შ. წარმოადგენდა, რომელმაც თავისი მზერა სწორედაც გვირგვინს მიაპყრო ,რადგანაც  მშვენიერად იცოდა მისი  ძალა და თვისებებიც, ამიტომაც მისი ერთადერთი ინტერესი საქართველო გახდა. პოლიტიკოსებმა, მეცნიერებმა  ამ ლტოლვას „გეოპოლიტიკური ინტერესი““სტრატეგიული პარტნიორობა“ დაარქვეს, თუმცა უნდა ავღნიშნო გაცილებით საინტერესო, გეოპოლიტიკურად მომგებიანი, უფრო ძლიერი და სტრატეგიული პარტნიორების არჩევის ფართო არეალი გააჩნდა ამერიკას.
რუსეთი კი 2008 წელს საბოლოოდ შეეცადა ჩაეგდო ხელთ გვირგვინი, მაგრამ მხოლოდ ორ თვალს გამოჰკრა ხელი,  თუმცა არ იცის მან რომ , ორივე თვალით აგებს  პასუხს და თვალის ბროლი, ქვად გადაექცევა, ქვად რომელის დაამტვრევს და გასრესს.
„ ვერავინ შეძლებს დაიდგას გვირგვინი,  გარდა პატრონისა მისისა უფლისა, მეორედ მოსვლის ჟამს.“

/კ. ჭიჭინაძე/
30.01.2013წ