...სანამ ბავშვი დაკაკუნებას მოასწრებდა,  საბანი გადავიფარე და გავიტრუნე,სუნთქვაც კი
შევიკარი.კარი გოგამ გააღო.ჩემ თავზე ვბრაზობდი,  ფანჯრიდან მაინც დამენახა და
ავრიდებოდი  ამ  სიტუაციას.
----სადაა დედა  ---ნუცას ხმაზე ეტყობა,  გაბზარული აქვს და ტირილს  აპირებს.
----მაღაზიაშია,ყავა აღარ გვაქვსო.შენც მოგიტანს  ნამცხვარს
----არ მჯერა.---გაჯიუტდა  ბავშვი  და გაბრაზებული შუა ოთახში დგას.
ისევ მალე  მოიფიქრა და გავიდა.  ფრთხილად გამოვდივარ საბნიდან და ისე ჩუმად
ვიცვამ,  გოგას მოხედვამდე , არც მინდა  სახეში შემხედოს,მთლად სველი მაქვს თვალები.
-----ასე გაგრძელება არ შეიძლება---ისე ჩუმად ვამბობ,მე თვითონ  არ მესმის.
-----რომ არ მიმიღოს?----უხმოდ მეკითხება ისიც
------არც გიცდია---საყვედურნარევია ჩემი მზერა.
-----ყველაფერი შენი ბრალია,მარი,თავიდანვე სიმართლე უნდა გეთქვა.
----მაშინ  დაბნეული ვიყავი,შენ არ ჩანდი....ის კარგ მამობას უწევდა.
-----სწორედ მაგის გამო ვერ ვეტყვით სიმართლეს.ბავშვს ხატად აქვს ქცეული მისი სახე.
ის ყველა უფლებით იყო  მამამისი.მართალი არ ვიქნებით მის ხსოვნასთან.შენ არაფერი გესმის.
------ჰო,მხოლოდ თქვენ გესმით,ჩემი ტკივილი არაფერია.....
-------მე ხომ ისედაც ვიქნები შენი მეორე შვილის მამა,მარი.
  საღამოს, როცა ნუციკო სკოლიდან ხელჩაკიდებული მომყავდა,ვფიქრობდი,რომ გოგა მართალი იყო.